Strefa 27 - rozdział 25

~Rozdział 25

~Jaskółka i ślepa nadzieja

Jason biegł przez korytarz budynku do swojego pokoju. Był wściekły. Każdy, kto tylko stanął mu na drodze, został brutalnie odepchnięty i opadał na ścianę. Ktoś nawet zwalił obraz.

Ale jego to teraz nie obchodziło. Kiedy tylko stanął przed drzwiami swojego azylu, otworzył je. Wparował do pomieszczenia z dużym hukiem. W środku znajdowała się cała trójka – Marc, Liz i Doloris. Jason podszedł do małej wampirzycy i uniósł ją do góry, trzymając za gardło.

- Czy tobie kompletnie odwaliło?! - krzyknął, rzucając dziewczynkę na biurko, w wyniku czego mebel złamał się na pół.

- Coś się stało? - zapytała zdziwiona Liz, podnosząc się z podłogi. Otrzepała się z kurzu. Wyglądała, jakby nic się nie wydarzyło. Marc patrzył na to wszystko z szeroko otwartymi oczami. Wiele razy zdarzało mu się widzieć szał Starszego wampira, ale nigdy jeszcze nie podniósł głosu na swoją ulubienicę.
- Nie udawaj niewiniątka! - Jason pogroził dziewczynce palcem i ponownie się do niej zbliżył. - Ta mała uciekła!
- Wiem. Pozwoliłam jej na to. To część Twojego planu. - odpowiedziała wampirzyca, szczerząc kły w uśmiechu. - Potrafisz czytać w myślach. Sam się dowiedz, o co mi chodzi.
Starszy bez problemu włamał się do umysłu dziewczynki. Kiedy tylko zrozumiał, co Elizabeth uknuła, kiwnął głową i spojrzał w stronę Marca. Młodszy wampir przeraził się. Jego twarz z całą pewnością nie ukryła jego strachu. Bał się odezwać. Jason podszedł do niego. W tej chwili przypominał jednego z Czystokrwistych. Zawsze dumni ze swojej siły, władczy i przerażający.
- Poszedłeś za Pionkiem, racja? - zapytał Starszy. - Dogoniłeś ją?
- O jakim planie mówicie? - rzekł Marc, lecz widząc wzrok wampira szybko dodał. - Liz kazała mi za nią biec. Czemu pozwoliła jej uciec?
- Nie interesuj się. Wkrótce przekonasz się, że to wszystko działa tak, jak powinno. Dogoniłeś Pionka? - jego ton głosu był groźniejszy. Chłopak był pewien, że jeśli nie odpowie na to pytanie, Jason wypruje mu flaki i powiesi na drzewie. Tak już się raz stało z innym wampirem, który próbował uciec i przejść na stronę Obdarzonych. Szkoda go.
- Tak, znalazłem ją. Ale potem ktoś mnie ogłuszył. Z głosów rozpoznałem, że to mógł być Obdarzony ziemi, Riven. - streścił spokojnie. W jego głosie słychać było wahanie, zwłaszcza przy ostatnim zdaniu.
Jason kiedy to usłyszał odwrócił się do Elizabeth. Ta natomiast zachichotała, po czym jej śmiech stał się głośniejszy. Zapewne słyszał ją każdy w budynku. Dziewczynka sprawiała wrażenie psychicznie chorej.
- Cudownie! - wykrzyczała pomiędzy jednym atakiem śmiechu a drugim. Doloris podeszła do niej i położyła jej rękę na ramieniu.
- Lepiej chodźmy stąd. - zaapelowała. Po chwili dziewczynka starając się uspokoić, wyszła z pokoju wraz z kompanką.
- Spisałeś się, Marc. - powiedziała Liz, nim drzwi do komnaty całkiem się za nią zamknęły.
Wampir był rozkojarzony. Nie miał zielonego pojęcia, co takiego naprawdę planuje Jason wraz z Elizabeth. I ta myśl najbardziej go przerażała. Lecz również został pochwalony przez wampirzycę, co bywało tutaj rzadkością.
- Zostaniesz tutaj. - oświadczył Starszy wampir ze stoickim spokojem. - Ja i Liz pójdziemy odzyskać zgubę i ukarać ją za próbę ucieczki.


***


Riven siedział na krawędzi łóżka. Wstał wcześnie i założył swoje ubrania. Przyglądał się śpiącej Lily. Przykrył ją dodatkowo bluzą, gdyż dziewczyna co jakiś czas trzęsła się z zimna. Chłopak uniósł kąciki ust w przelotnym uśmiechu. Nie mógł uwierzyć w to, co wydarzyło się w nocy. Przysunął się bliżej Lily i wyciągnął do niej rękę. Delikatnie przesunął palcami po jej policzku, lecz to wystarczyło, żeby ją obudzić.
- Zbliża się ósma. Powinniśmy wracać. - zaapelował z uśmiechem.
- Daj mi jeszcze pospać... - wymruczała i przewróciła się na drugi bok.
Riven westchnął. Po chwili wstał i szybkim oraz zdecydowanym ruchem pociągnął za kołdrę. Lily pisnęła cicho, łapiąc bluzę chłopaka, którą wcześniej ją przykrył. Wyglądała zabawnie, próbując się nią okryć.
- Zimno ci? - zapytał Riven z szerokim uśmiechem. - Lepiej więc się szybko ubierz i ruszamy.
- Jesteś okrutny... - powiedziała Obdarzona powietrza z udawanym oburzeniem. Wstała z łóżka i zaczęła zbierać swoje rzeczy z podłogi. W tym momencie z kieszeni bluzy wyleciało małe pudełko. Lily podniosła je i otworzyła.
- Riven, co to jest? - spytała, widząc w środku naszyjnik. Chłopak podszedł do niej i przyjrzał się błyskotce.
- Jezu, zapomniałem! - rzekł, po czym zabrał od niej pudełko, zamknął i ponownie podał. - Najlepszego. - uśmiechnął się. - Miesiąc temu miałaś dwudzieste urodziny, nie mylę się?
- No tak, ale... - odparła, oglądając wisiorek. Naszyjnik był drobnej budowy, zapięcie zdobiły trzy małe perełki. Ozdóbka na końcu przedstawiała jaskółkę w locie.
- Nie podoba Ci się? - zapytał Riven marszcząc brwi i przyglądając się Lily.
- Jest śliczny. - odpowiedziała. Wzięła błyskotkę i schowała z powrotem do pudełka. Wstała z podłogi i rzuciła się chłopakowi na szyję. - Dziękuję. Jesteś kochany.
- Wiem. - zaśmiał się. - Ubierz się. Powinnyśmy już iść. - zaapelował Obdarzony ziemi, po czym podał dziewczynie kilka jej rzeczy.


Po dłuższej chwili Lily była już gotowa. Kiedy zamierzali już wyjść z pokoju, podeszła bliżej Rivena i podała mu pudełko z wisiorkiem.
- Zapniesz mi go? - spytała. Chłopak przytaknął, po czym wziął od niej łańcuszek. Lily odwróciła się do niego tyłem i zgarnęła włosy na jedną stronę głowy. Riven szybko uporał się z zapięciem. Dziewczyna obróciła się i zaprezentowała w nowej ozdóbce. Srebrna błyskotka cudownie kontrastowała się z jej błękitnymi oczami i pięknie wyglądała wśród fali złotych włosów blondynki.
- I jak? - zapytała patrząc z oczekiwaniem na Obdarzonego ziemi.
- Pasuje ci. - powiedział szczerząc zęby. Lily odwzajemniła ten gest. - Nawet nie wiesz, jak się stęskniłem za Twoim uśmiechem. - na te słowa dziewczyna zarumieniła się lekko.
Wyszli z pokoju. Podziękowali za nocleg, a po chwili znaleźli się już na zewnątrz.
- Okryj się porządnie. - rzekł Riven. Lily opatuliła się szczelniej bluzą, która miała ją ochronić przed zimnem. - Może dać ci jeszcze kurtkę?
- Wtedy Ty zmarzniesz. Wystarczy mi to, co mam. - odpowiedziała dziewczyna. Obdarzony ziemi westchnął, po czym rozejrzał się po okolicy. Rozszerzył oczy, widząc znajomą mu bandę wampirów. Chwycił ukochaną za ramię i zaciągnął na tyły budynku.
- Cholera. - wymamrotał przez zaciśnięte zęby.
- Co się dzieje? - Lily wyglądała na przestraszoną.
- Są tutaj. - odparł Riven. - Widziałem tę małą cholerę Liz.
- To nie ładnie nazywać tak słodkie dziewczynki. - oboje podskoczyli, kiedy zza rogu wychyliła się postać małej wampirzycy. Miała oczy pełne szaleństwa, a jej uśmiech przerażał. Obróciła się i uniosła nogę z zamiarem kopnięcia Rivena, lecz w ostatniej chwili chłopak złapał ją za kostkę. Liz wykazała się sprytem i umiejętnościami walki, gdyż wykorzystała ten moment i ponownie się obróciła wiedząc, że Obdarzony podtrzymuje jej stopę. Drugą nogą kopnęła go w twarz, co odrzuciło go na ścianę.
Lily chciała zareagować, ale poczuła, jak czyjeś silne ręce oplatają ją w pasie. Spojrzała na twarz napastnika i zbladła, widząc Jasona.
- Tęskniłaś, maleńka? - zapytał, szczerząc kły w brzydkim uśmiechu. Dziewczyna zaczęła się wiercić. Próbowała wbić łokieć w brzuch wampira, ale krwiopijca był twardy jak skała. Zacisnął dłonie sprawiając, że Obdarzona powietrza zaczęła kaszleć.
Riven pozbierał się i ruszył na Jasona, lecz na drodze stanęła mu Liz. Chłopak wykonał szybkie ruchy rękoma, po czym ziemia pod dziewczynką zatrzęsła się, uniemożliwiając jej złapanie równowagi. W tym czasie on podbiegł do Jasona. Wampir jednak zakrył się Lily.
- Nie zaatakujesz mnie teraz. - oświadczył z cynicznym uśmiechem krwiopijca. - Chyba, że jej życie ci nie miłe.
Obdarzony patrzyła na niego wściekle. Lecz po dosłownie chwili rażący ból w prawym boku przyćmił wszystko. Czuł, jak coś zimnego przecina go w okolicach żeber. Jego umysł zaczął nie kontaktować z rzeczywistością i po pewnym czasie upadł na ziemię. Ostatnie, co udało mu się usłyszeć, to przeraźliwy krzyk. Lily wołała jego imię. Przed jego oczami pojawiły się mroczki, a po chwili całkowicie odpłynął.
Lily...



***


Koniec! Tak, wiem, krótko, nie krzyczcie. A jako iż rozdział jest jaki jest (środek mi chyba słabo wyszedł...) to i tak mam nadzieję, że się spodoba :3
Pozdrawiam!
Tytuł następnego rozdziału to Rosnący chaos chyba, że się jeszcze coś zmieni. :)