Strefa 27 - rozdział 24

~Rozdział 24

~Dawne zwyczaje, brzemię Pionka

Ken rozmyślał w salonie o ostatnich wydarzeniach. Tupał niecierpliwie nogą, cały czas ciekawy czy sposób, który znalazł Vaice na skontaktowanie się z Lily, jest rzeczywiście wykonalny. Brat dziewczyny wyczytał to ze starej księgi i nie wiadomo, czy to zadziała. Chłopak nadal miał wątpliwości. W trakcie trwania czaru, to medium wykonuje większość pracy. Z westchnieniem wziął książkę leżącą na stoliku przed nim i otworzył na zaznaczonej stronie. Przejechał wzrokiem tekst i zmrużył powieki ze zmęczenia. Była prawie dwudziesta, a Rivena nadal nie było. To jego Vaice chce wysłać do Lily. Na zewnątrz rozpętała się okropna burza.

Po połączeniu sił Telepata i Medium są w stanie wysłać podświadomość osoby trzeciej do innej persony.

Przeczytawszy ten fragment Ken spojrzał na zegar z nadzieją, że czas przyspieszył. Pięć po dwudziestej. Obdarzony wlepił z powrotem wzrok w księgę.

Telepata musi utrzymać ciało i umysł osoby wysyłanej, aby po powrocie nie wszedł w stan agonii. Medium jest odpowiedzialne za wysłanie świadomości i części duszy osoby trzeciej do innej persony.

Ta książka była napisana na szybko. Człowieka, który ją stworzył, powieszono. Biedak. Odkrył taką ciekawą rzecz, jednakże żył on w czasach średniowiecznych. Ludzie uznali go za wariata i czarnoksiężnika. Obdarzeni w tamtych czasach nie mieli lekko. Ale to teraz mniej ważne. Jedno zdanie najbardziej przykuło uwagę Kena.

Medium łączy się z wysłaną cząstką duszy, podzielając wszystkie odczucia wysyłanej osoby.

Oznaczało to, że jeśli Riven przeżyje jakiś szok, bojaźń czy coś innego, Laurel poczuje to samo. Lecz co się stanie, jeśli Romeo skontaktuje się z Lily w tym momencie, w którym dziewczyna ma wizje? Szansa jest pół na pół.

Ken odłożył książkę na jej poprzednie miejsce i ruszył w kierunku laboratorium Arthura. Miał nadzieję, że wydobędzie z niego więcej informacji. W końcu, on ostatnio wywnioskował więcej. Maddy wyjaśniła wszystkim, co dokładnie powiedział jej naukowiec. On starał się zrozumieć poczynania wampirów. Dlaczego tak długo czekają, żeby przywołać Czystokrwistych? Czemu ich wszystkich nie wymordują? I co ważniejsze – po co kłamali odnośnie Gabriela, skoro mogli zabrać Lily siłą?

Ken stanął przed drzwiami laboratorium. Nabrał powietrza w płuca i delikatnie nacisnął klamkę. Wszedł do środka i nieco go zaskoczył widok, jaki tam zastał. Maddy siedząca w kącie i czytająca jakieś stare książki to normalne. Jednak obok Arthura, który siedział w fotelu i coś bazgrał, stała Laurel. Dziewczyna uważnie przyglądała się pracy naukowca.

- Co tutaj robisz? - zaczęła Maddy. Jej ton głosu był uszczypliwy.
- Przyszedłem do Arthura. - oświadczył Ken, po czym podszedł do mężczyzny. - Planujesz coś? - zapytał. Widząc dziwne rysunki na kartce naukowca. Telepata nigdy nie był dobry w te klocki.
- Myślę nad gazem, który przywróci Defekty do normalności. - zaapelował Arthur nie odwracając głowy od roboty. - Laurel pójdzie go przetestować.
Na te słowa Ken zesztywniał. Poczuł dziwne ukłucie żalu i nostalgii.
- Laurel, - zaczął chłopak. - wydaje mi się, że Kate cię szuka. Może pójdziesz do niej? - skłamał. Dziewczyna kiwnęła głową i ze zdziwioną miną wyszła z pomieszczenia.
W tym momencie Arthur przerwał swoją pracę, wstał i odwrócił się w stronę Kena.
- Więc? Miałeś do mnie chyba jakąś sprawę, czyż nie? A może– - Telepata nie dał dokończyć mu zdania. Chwycił go za kołnierz koszuli i przygwoździł do ściany.
Maddy aż wstała z ziemi i spojrzała na mężczyzn.
- Ken! - krzyknęła zdziwiona.
- Powracasz do starych zwyczajów, - wymamrotał chłopak. - Arthurze?
Naukowiec spoglądał na niego obojętnym wzrokiem. Spodziewał się, że chłopak tak zareaguje na wiadomość, że Laurel ponownie będzie mu pomagać w eksperymentach.
Maddy w przeciwieństwie do Arthura była zszokowana widokiem Kena. Zawsze uśmiechnięty i żartobliwy chłopak, który zawsze potrafił rozbawić każdego dookoła, teraz wyglądał na gotowego zabić.
- Co w tym złego? - naukowiec wyglądał na niewzruszonego sytuacją, w jakiej się znalazł. - Czy nie uwolniliście mnie tylko po to, abym odnalazł sposób na pokonanie Defektów? - Ken mocniej zacisnął dłonie.
- Oni zdziczeli! - wykrzyczał chłopak. - Chcesz narazić na nich bezbronną Laurel?! Wiesz przecież, że ona nie potrafi z nimi walczyć!
- Wiem. - oświadczył mężczyzna.
Telepata tracił cierpliwość. Puścił naukowca i z całej siły uderzył go pięścią w twarz.
- To tak dla przypomnienia, żeby tragedia sprzed jedenastu lat się nie powtórzyła. I nie mam na myśli zamienienia niecałej połowy ludzkości w krwiożercze bestie! - Ken ruszył w kierunku drzwi i stanął w progu. Obejrzał się na Arthura, który się do niego uśmiechał cynicznie.
- Stara miłość nie rdzewieje, co? - powiedział mężczyzna i zaczął się śmiać. Blondyn zacisnął pięść i zatrzasnął za sobą drzwi.
Maddy nie za bardzo wiedziała, co ma teraz zrobić. Nabrała powietrza i podeszła do naukowca.
- N-nic ci nie jest? - zapytała. Bała się go dotknąć. Nie była pewna, w jaki sposób mężczyzna zdaje się myśleć. Jest geniuszem światowej rangi, lecz czasami wydaje się, że nie wie nic o ludziach.
- W porządku. - oświadczył Arthur stając prosto. Uśmiechnął się przelotnie.
- Jeśli się zgodzisz, ja mogę pójść przetestować ten gaz. - dodała kobieta.
- Na razie muszę go zrobić, czyż nie? - odparł. Z westchnieniem usiadł z powrotem na obrotowym fotelu.
Maddy była mocno zszokowana. Ponownie jednak wróciła do swojego kąta i zagłębiła się w książce.


***


- Dziękujemy. - rzekła Lily, uśmiechając się do starszej kobiety w fartuchu i ciasno spiętych, czarnych włosach. Była ona właścicielką gospody, w której wraz z Rivenem zamierzali przeczekać zamieć. Burza rozpętała się, kiedy weszli na teren strefy piętnastej. Na ich szczęście właścicielka nie zażądała zapłaty. Ten chłopaczek bardzo często przychodził do tej strefy i wydawał się kogoś szukać. Nie raz się tutaj zatrzymywał, czasem nawet pomagał z porządkami. Dlatego potraktujcie to jako zapłatę.
Lily uśmiechnęła się na te słowa. Była szczęśliwa. Riven jej szukał przez cały ten czas.
- Został jednak jeden, dwuosobowy pokój. Nie przeszkadza wam to? - zapytała starsza kobieta.
- N-nie. - dziewczyna z rumieńcem na twarzy przytaknęła. Wzięła od właścicielki klucze i skierowała się w stronę Rivena. Podbiegła do niego z uśmiechem na twarzy.
- Mam. - oświadczyła. Chłopak wziął od niej klucze i oboje skierowali się do pokoju.


***


Vaice siedział w swoim pokoju przy oknie. Obserwował spadający śnieg. Każdy płatek był poniewierany przez wiatr, który szalał na dworze. Mężczyzna odskoczył od okna, kiedy w szybie ujrzał ten wstrętny czarny uśmiech. Jego oddech był przyspieszony. Powoli zaczął się obracać. Tak jak się spodziewał, za nim stała czarna postać jedynie z zarysem ust. Przyjęła kształt człowieka, co sprawiało, że jest teraz bardziej przerażająca. Zgarbiona czarna postać podeszła do niego bliżej, wciąż szczerząc czarne zęby w szaleńczym uśmiechu.
- Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju? - zapytał pospiesznie Vaice, spoglądając wrogo na personę.
- Jestem tu tylko, żeby ci coś przypomnieć. - zaapelowała czarna postać. Po chwili jego postura zaczęła jaśnieć, z jej dotychczas łysej głowy wyrosły złote włosy. Pojawiły się usta, nos i oczy. Ubrana w czarną jak smoła prostą sukienkę na ramiączkach sięgającą jej do kolan, patrzyła na niego z politowaniem. Przed nim stała najbardziej znienawidzona przez niego osoba.
- Elen Moon. - oświadczyła postać. Miała tak samo brązowe i nieobecne oczy, jak oryginał. - Samotna matka, po tragicznej śmierci mężczyzny, z którym ożeniła się dwa razy, zaczęła–
- Zamknij się! - Vaice chwycił krzesło, na którym uprzednio siedział i z całej siły rzucił w czarną personę o wyglądzie Elen. Postać nie uniknęła ciosu. Przyjęła go na siebie i zatoczyła się do tyłu. Mebel został zniszczony, a sztuczna kobieta chwiejnym krokiem stanęła na nogi. Na jej twarzy pojawiło się potwornie wyglądające rozcięcie. Ciągnęło się od prawego policzka aż do skroni po lewej stronie. W miejscu rany skóra postaci zaczęła odpadać. Pęknięcia rozchodziły się po całej twarzy. Vaice stał przerażony. Po chwili przed nim stała ta sama czarna postać co przedtem, z tym samym uśmiechem.
- Dlaczego mnie nienawidzisz? - zapytała. Mężczyzna cofnął się o kilka kroków do tyłu. - Wiem już... przemieniłem się w osobę, której najbardziej nie cierpisz, Elen... - mówiła czarna persona. Po tych słowach ponownie się rozjaśniła i tym razem nieco zmalała. Vaice przymknął oczy, żeby nie musieć tego oglądać. Kiedy spojrzał na czarną postać, nie widział jej już tam. Przed nim właśnie stała Lily. Mała, ośmioletnia, bezbronna Lily. Dziewczynka miała podkrążone i opuchnięte oczy. Ubrana w podobną sukienkę, co wcześniej Elen. Nie uśmiechała się. Jej wzrok był błaganiem o pomoc.
- Do czego zmierzasz, nędzna wywłoko? - zapytał po pewnym czasie Vaice. Nie chciał oglądać swojej siostry w tym stanie.
Dopiero w tym momencie dziewczynka się uśmiechnęła. Lecz nie był to jej przyjazny i pełen radości uśmiech. Cyniczny i źle wróżący – tak można było go określić. Po dosłownie kilku sekundach wokół oczu Lily pojawiły się czarne żyły, a jej zęby stały się również tego koloru.
- Rozumiem. - zaapelowała postać. - Ty się mnie boisz.
- A dlaczego miałbym się bać ciemnej wywłoki, która przychodzi mnie nędznie straszyć? - odparł Vaice. Jedyne czego się obawiał, to że postać zrobi coś jego siostrom.
- Nie mnie. - odparła persona, wracając do poprzedniego wyglądu. - Lily. To nie troska, to strach. Nie chcesz, żeby odzyskała wspomnienia, bo po prostu się boisz. - zaśmiała się, po czym zniknęła. W tym samym momencie drzwi od pokoju lekko się uchyliły. Stanęła w nich Kate z książką w dłoni. Vaice spoglądał na nią nieobecnym wzrokiem.
- W-wybacz... - zaczęła kobieta. - Wydawało mi się, że słyszę rozmowę, więc postanowiłam zajrzeć. Nie chciałam się narzucać...
- Gdzie teraz idziesz? - zapytał pospiesznie brat Lily.
- Na dół, poczytać. - oświadczyła Kate, wymuszając u siebie uśmiech.
- Pójdę z tobą. - odpowiedział szybko Vaice. - Nie chcę teraz siedzieć sam.
- Jest już późno, może powinieneś się położyć?
- To samo mogę powiedzieć o tobie.
Kate westchnęła po czym oboje wyszli z pokoju.


***                                         ♪~*Skillet - Salvation*~♪


Lily siedziała na łóżku i o chwila spoglądała w okno. Śnieżyca nie chciała ustąpić. Wlepiła wzrok w sufit. Pokój był bardzo ładnie urządzony. Ściany były drewniane. Na środku znajdował się mały dywan w dość abstrakcyjne wzory. Dwa łóżka, jedno bliżej drzwi, drugie koło okna, a pomiędzy nimi jedna etażerka. Gospoda była specjalnie założona specjalnie dla podróżników, żeby ci nie musieli spędzać nocy na dworze. Takie miejsce to było wybawienie.
- Riven, - zaczęła. - powiesz mi, co tam u reszty? - zapytała, spoglądając na chłopaka. Stał on oparty o ścianę i głęboko nad czymś rozmyślał.
- Co chcesz wiedzieć? - zapytał z uśmiechem na ustach.
- Jak się ma Vaice? Co porabia Laurel? Jesteście bardzo źli, że nie było mnie tyle czasu?
- Coś dużo tych pytań. - zaśmiał się Riven. - Vaice ma się w miarę dobrze, Laurel stara się uśmiechać do każdego i dlaczego mielibyśmy być źli? Poszłaś, bo nie miałaś wyboru. Zabiliby Gabriela.
Kiedy Lily to usłyszała, spuściła wzrok.
- Gabriel nie żyje od pięciu lat. Ten był fałszywy. - wyjaśniła, powstrzymując łzy. Riven spojrzał na nią z zaskoczeniem malującym się w jego oczach. Po chwili jednak podszedł do dziewczyny i usiadł koło niej.
- Lily, - zaczął niepewnie. - chcesz wrócić, prawda?
- Oczywiście! - odparła szybko Obdarzona powietrza.
- Ale wiesz, że wampiry nie ustąpią? Dopóki jesteś Pionkiem, oni będą Cię ścigać.
- Więc zrobię wszystko, żeby tylko zrzucić z siebie to brzemię. - te słowa zaskoczyły Rivena. - Cokolwiek to będzie, zrobię to. Byleby tylko nie narażać was na większe niebezpieczeństwo, byleby to się skończyło... - spojrzała na chłopaka. Siedział on ze spuszczoną głową. Lily mimo ciemności dostrzegła, że on się rumieni.
- Jest... - jego głos był cichy i niepewny. - Jest sposób...
- Poważnie? - Dziewczyna z uśmiechem zerwała się z miejsca i stanęła przed Czarnowłosym. - Jaki? Powiedz mi.
Riven spoglądał na nią spod przymrużonych powiek. Widział zainteresowanie ukochanej, co go jeszcze bardziej onieśmielało. Nie miał pewności, jak ona zareaguje na tą nowinę.
Wziął głęboki oddech i powiedział:
- Pionek musi być dziewicą. Stracić je, to to samo, co zrzucić z siebie ciężar bycia owym Pionkiem. - patrzył na nią czekając na reakcję. Uśmiech dziewczyny zastąpiło zdziwienie. Jej twarz zrobiła się cała czerwona.
- Żartujesz? - spytała, nie spuszczając z niego oka.
- Czy myślisz, że żartowałbym w takiej sytuacji? - Riven odwrócił wzrok. Lily usiadła z powrotem obok niego. Wydawała się równie zażenowana co on. Po chwili jednak zaczęła chichotać. - Co Cię tak bawi?
- Nie często można było zobaczyć rumieńce na Twojej twarzy, to jest dla mnie nowe. Dlatego mnie to śmieszy. - odpowiedziała szczerząc zęby.
Chłopak westchnął. Jak ona mogła zawsze być taka wesoła?
- To się nazywa dobra zmiana tematu. - rzekł unosząc kąciki ust w delikatnym uśmiechu.
- Riven, - zaczęła powili poważnym tonem. - kochasz mnie?
To pytanie zaskoczyło go. Spojrzał na Lily z lekkim niedowierzaniem, lecz po chwili jego twarz pokazała zdeterminowanie.
- Oczywiście. - odparł. - Masz jakieś wątpliwości? - zapytał.
- Więc... - powiedziała dziewczyna, po czym wstała z łóżka i stanęła przed Rivenem. Usiadła mu na kolanach okrakiem i objęła jego szyję. Obdarzony ziemi patrzył na nią zaskoczony. Widział, że się rumieni, sam czuł, jak bardzo płoną mu policzki.
- Lily... - szepnął delikatnie, mierząc dziewczynę wzrokiem.
- Nie chcę tam wracać. Nie chcę być Pionkiem. Jesteś jedynym, który może mi teraz pomóc. - rzekła z dziwnie chwiejnym tonem głosu. Wiedział, że taka sytuacja to dla niej coś nowego. On również nie wiedział, jak ma się w związku z tym zachować.
Lecz dosłownie po chwili poczuł dobrze znany mu smak. Wargi Lily delikatnie musnęły jego usta. Riven nie czekał, aż wszystko samo się potoczy. Działał. Odwzajemnił pocałunek z wielką namiętnością, obejmując dziewczynę w pasie i przyciągając ją bliżej siebie. Siedzieli tak przez dłuższy czas, po czym Obdarzony ziemi pozwolił pozbawić się koszulki. Dłonie wsunął pod bluzkę Lily i zdecydowanym ruchem odpiął jej biustonosz, który niedługo po tym wylądował na podłodze wraz z jej T-shirtem. Nie przestawali obdarowywać się pocałunkami. Riven oderwał się od ust dziewczyny, żeby delikatnie musnąć wargami jej szyję. Niedługo potem oboje wylądowali na łóżku w swoich objęciach. Kiedy również dolne partie ich ubrań wylądowały na podłodze, kompletnie zatracili się w sobie.



______________________________
Żebyście wiedzieli, ile mi zajęło dopracowanie końcówki... od razu mówię, pierwszy raz pisałam taką scenę, więc proszę o wyrozumiałość ;)
Byłam cała czerwona, kiedy to pisałam... ech, mam tylko nadzieję, że dobrze wszystko opisałam.
Jak mam jakieś zaległości, to obiecuję – nadrobię je do tego weekendu. Szkoła wróciła, a co z tym idzie – nauka, mordęga, wszystko co złe. Rano znowu trzeba wstawać (włączam tryb zombie o poranku).
Cóż, pozdrawiam ;D