Strefa 27 - rozdział 22

~Rozdział 22

~Złodziej Darów, gorzkie uczucia

~*Closterkeller - tak się boję bólu*~

Siedział na prostym krześle w pokoju, którego ściany były rażąco białe. Nie mógł wstać. Był pewien, że jest tutaj ten mężczyzna. Zawsze tu był, przy nim, niczym cień. Mroczna postać, przypominająca mu grzechy z przeszłości.

- Zegar tyka. - usłyszał ten zgrzytliwy głos. Brzmiał, jakby miliony metalicznych maszyn ocierało się o siebie, wydając przy tym proste wołanie o pomoc.
- Odejdź. - tylko tyle był w stanie wydusić. Ból w okolicach żeber nasilał się.
- Wiesz, że nie mogę tego zrobić, - odparł mu głos. - Vaice. - po wypowiedzeniu jego imienia ukazał się. Stanął przed nim i pochylił się, aby móc złapać jego spojrzenie.
- Mizerny, jak zwykle, - rzekł Brat Maddy, starając się ukryć przerażenie. - Złodzieju.
- Ojoj, dlaczego nadal mnie tak nazywasz? To męczące. - postać uśmiechnęła się.
- Jesteś nim.
- Naprawdę? Idiotyczny przydomek. - zaśmiał się. - Możesz zacząć mówić mi jakoś inaczej?
- Nie masz imienia. - odparł Vaice, unikając wzroku postaci. Nie chciał widzieć tej szkaradnej osoby.
- Czyżby? To znaczy, że mogę je sobie wybrać? - jego głos mocno wkurzał mężczyznę. Brat Maddy w końcu spojrzał na postać. Wyróżniała się od białych ścian pokoju tylko czarnym kolorem. Nie miał rys, nie miał nic. Był po prostu czarny, jak cień. Nie posiadał twarzy, jedynym zarysem były usta.
- Odejdź. - powtórzył Vaice, starając się ukryć strach.
- To nieładnie. Nie pamiętasz? - postać przybliżyła się do niego szczerząc równie czarne jak on sam zęby. - Mam Ci przypomnieć? Jak bardzo byłeś wtedy ranny? Jak bardzo nienawidziłeś Elen? Jak bardzo znienawidziłeś sam siebie? Jak bardzo chciałeś, abym się pojawił?
- Zamknij ryj! - wykrzyczał mężczyzna. - Dlaczego do cholery przychodzisz do mnie po jedenastu latach?!
- Dlaczego? - w głosie czarnej postaci było słychać echo. - Ponieważ za niedługo mój czar zostanie złamany.


***


Vaice obudził się zlany zimnym potem. Spojrzał na zegarek. Był prawie ranek, piąta czterdzieści. Mężczyzna starał się wyrównać oddech. To, co przed chwilą doświadczył, było zbyt realistyczne jak na sen. Był pewien, że on wrócił. A to oznacza tylko same kłopoty.
Wstał i szybko ubrał na siebie koszulę i spodnie. Po wykonaniu reszty porannych czynności zbiegł na dół i zaczął specjalnie zachowywać się głośno, aby obudzić ekipę zajmującą pokoje tego piętra.
- Vaice! - jego działania odniosły skutki i w pokoju pojawił się Ken. - Człowieku, dałbyś innym jeszcze pospać...
- Nie mam na to ochoty. Co z resztą? - odparł Brat Maddy podchodząc do zaspanego blondyna.
- Chodzi ci o tych, którzy mają twardszy sen? Aktualnie śpią, czego im zazdroszczę.
- Obudź Laurel, Arthura i Rivena. Tylko oni są mi teraz potrzebny. - zaapelował Vaice, a kiedy ujrzał przelotny uśmiech na twarzy kolego dodał: - Ty też zostajesz.
- Pewnego pięknego dnia, obiecuję, że Ci się odpłacę. Zobaczysz. - wymamrotał Ken, po czym bez zastanowienia poszedł na górę.


***



Blondyn mamrotał coś pod nosem. Głównie były to obelgi odnośnie Vaice'a, który śmiał go obudzić o tak wczesnej porze. Że niby do czego byli mu potrzebni? Znowu sobie coś ubzdurał i nie da innym spokoju...
Ken podszedł do pokoju, który zajmowała jasnowłosa. Stanął przed drzwiami i bez zastanowienia położył rękę na klamce, delikatnie ją naciskając.
- Laurel, Vaice powiedział... - zamarł, kiedy stanął w progu. Kiedy był mały, często przychodził do Arthura pobawić się w ogrodzie. Tutaj spotkał jasnowłosą i zaprzyjaźnił się z nią. Przyzwyczaił się wchodzić do jej pokoju bez pukania. Teraz okazało się to być błędem. Dziewczyna stała na środku pokoju w samej bieliźnie trzymając w dłoniach podkoszulek. Cała poczerwieniała.
- Wyjdź stąd! - krzyknęła, zasłaniając wstydliwe części ciała bluzką. Ken długo się nie zastanawiał i zatrzasnął za sobą drzwi. Poczuł się spokojniejszy, kiedy znalazł się sam na korytarzu. Czuł jak się rumieni. Jednak w myślach przyznał, że Bóg hojnie obdarował jego koleżankę, tu i ówdzie...
Nagle usłyszał donośny śmiech z końca pomieszczenia. Momentalnie spojrzał w tamtym kierunku i zobaczył kolegę. Zesztywniał.
- R-R-Romeo! - powiedział zmieszany Ken.
- Masz pecha, wiesz o tym? Od dziś Ty powinieneś być tak nazywany. - odpowiedział Czarnowłosy.
- Jak długo tu stoisz?
- Wystarczająco długo. - zaśmiał się. - Swoją drogą, dlaczego już wstałeś? Nigdy nie widziałem Cię na nogach tak wcześnie.
- Vaice mnie obudził i kazał zawołać Ciebie i Laurel. A Ty? Idziesz szukać Lily z samego rana?
- Mam jeszcze sprawę do załatwienia w mieście. Myślę, że obejdziecie się beze mnie. - po tych słowach Riven szybko zszedł na dół.
Ken westchnął i spojrzał na drzwi do pokoju Jasnowłosej. Szybkim krokiem poszedł do salonu
- Jak tylko stamtąd wyjdzie, z całą pewnością mnie zabije... - przeszło mu przez myśl.


***


Vaice siedział na kanapie. Ken i Laurel spoczywali na osobnych fotelach i z wyczekiwaniem wpatrywali się w Brata Maddy. Byli bardzo ciekawi, dlaczego kazał im się tutaj spotkać.
- Wyjaśnisz mi w końcu, czemu przerwałeś mi sen? - zapytał Ken.
- Jest jedna rzecz, która nie daje mi spokoju. Laurel, - zaczął Vaice. - jesteś medium, racja?
- No tak.
- Ken jest Telepatą. Dlaczego nie połączyłeś się z Lily? - spojrzenie mężczyzny było przenikliwe.
- Nie znam jej dokładnej lokacji. Bez tego nie mogę nawiązać kontaktu. - Blondyn poczuł się jak na komisariacie. Vaice był podejrzliwy, jeden błąd i po Tobie.
Brat Maddy podszedł do jednej z półek z książkami. Wyciągnął jedną i przejrzał szybko strony. Po pewnym czasie z powrotem usiadł na kanapie. Na stole położył wcześniej zabraną księgę otwartą na temacie, który go interesował.
- Znalazłem to niedawno. - oświadczył.
- Kontakt dusz? - zapytała Laurel. Przeczesała wzrokiem tekst i dostrzegła tam wzmiankę o Medium i Telepatach.
- Skrócę wam to. - dodał Vaice. - Jeśli połączycie moce, możliwe jest wysłanie świadomości osoby trzeciej do innej persony. A wiecie, co w tym najlepsze? - zapytał, uśmiechając się chytrze. - Wy musicie się skupić tylko na wysłaniu tej osoby do kogoś innego. Nie potrzeba wam wiedzieć, gdzie to jest, zaklęcie działa automatycznie. Chciałem to przetestować na Rivenie...
- Ej, nie traktujesz go przypadkiem jak królika doświadczalnego? - spytał Blondyn, uśmiechając się przelotnie.
- Sęk w tym, że wolałbym ,aby to on połączył się z Lily. - mina Mężczyzny spochmurniała. Był świadomy tego, że jeśli jego sen, czy nie sen jest prawdą, wkrótce jego młodsza siostra dowie się o wszystkim. Znienawidzi go. Na pewno go znienawidzi...


Laurel od dłuższego czasu wpatrywała się w przestrzeń. Chciała w takiej chwili spotkać ducha przeszłości... od dawna się jej nie pokazał. Ten człowiek musiał być mocno przywiązany do Lily. Skoro ona zniknęła, on również przestał się pokazywać. To musiało mieć jakieś powiązanie.
Jak na zawołanie poczuła, jakby coś ją pchało do tyłu. Jej oddech stał się cięższy a każdy dźwięk wydawał się odgłosem kroczeniem przez miliony owadów. W jej sercu zaiskrzyła nadzieja, może w końcu dowie się czegoś więcej na temat przeszłości Blondynki...
Przed jej oczyma pojawił się duch. Nie był to Richard. Momentalnie się uspokoiła, ale po chwili przyjrzała się postaci. To ktoś, kogo ona zna.
Gabriel.
Na początku pomyślała, że wampiry go zabiły. W końcu, ona nie może zobaczyć żywych w ten sposób, tak więc rudowłosy musiał być martwy. Ale zaraz, coś tu jej nie grało... Dlaczego towarzyszyło jej to samo uczucie, co przy spotkaniu z duchem przeszłości? Czyżby Gabriel również nim był? Ale musiałby wtedy zginąć kilka lat temu... Laurel rozszerzyła oczy. Chłopiec, którego widziała, miał nadgryzione ręce i nogi, oraz blizny na czole. Wyglądało to strasznie i obrzydliwie, lecz jego twarz była łagodna. Po chwili jednak zaczął on płakać. Te ugryzienia nie wyglądały na wampirze, nigdzie nie mogła dostrzec śladu kłów...
- Dlaczego płaczesz? - wykrztusiła, pomimo tego, że w płucach czuła straszny uścisk z powodu braku powietrza.
- No bo... - zaczął Gabriel. - Siostrzyczka...
W tym momencie wszystko prysnęło jak bańka mydlana. Jasnowłosa z powrotem była w salonie z całą resztą grupy. Po duchu nie było śladu. Czyżby to było spowodowane tym, że domyśliła się, dlaczego Rudowłosy się jej pokazał.
- Vaice, - powiedziała trzęsącym głosem. Mężczyzna spojrzał na nią. - powiesz mi, jak zginął Gabriel?
Brat Maddy otworzył usta ze zdziwienia.
- Pożarły go Defekty. - odpowiedział zaniepokojonym tonem. - Dlaczego pytasz?
Teraz Laurel była pewna. Widziała już wiele duchów osób, które umarły z powodu tych stworzeń. Każde z nich miało przynajmniej jedną część ciała nadgryzioną.
- Wampiry wcale nie ocaliły Gabriela. - rzekła spuszczając wzrok. - Ten, którego spotkaliśmy cztery miesiące temu był fałszywy. Oni Nas oszukali.


***


Arthur siedział w laboratorium na swoim ulubionym krześle obrotowym. Trzymał się jedną ręką za głowę. Nie mógł przestać myśleć nad tym, co rozgryzł poprzedniego dnia.
- Brama musi się otworzyć, żeby coś przez nią przeszło. - mamrotał pod nosem. - Żeby to zrobić, trzeba ją osłabić... Bez Klucza drzwi można jedynie zniszczyć... Bez Klucza....? - zmarszczył czoło. W tym momencie poderwał się z krzesła i szybko wyciągnął jedną z książek, które wypożyczył z biblioteki.
- Klucz, Klucz... - mruczał. Po chwili natknął się na wpis, który go zainteresował. Rozszerzył oczy. Szybko pobiegł do miejsca, gdzie prawdopodobnie znajdowała się Maddy. Dziewczyna siedziała w kącie u siebie w pokoju. Bez pytania wszedł do pomieszczenia i podszedł do brązowookiej.
- O co chodzi? - zapytała zdezorientowana.
- Maddy, - zaczął naukowiec. - pamiętasz może moment, w którym Lily została Pionkiem?
Kobieta wzdrygnęła się. To pytanie ją naprawdę zaskoczyło. Teraz nie mogła tego ukrywać, musiała powiedzieć... w końcu, tu chodziło o życie jej drogiej siostry.
- Wiem tylko, że ja leżałam na podłodze w kałuży krwi i wtedy do pokoju weszła Lily. Wampiry podeszły do niej i... niestety, tylko tyle jestem w stanie sobie przypomnieć.
- Przeczytaj to. - oświadczył Arthur i podał jej książkę z otwartą stroną.


„Brama rozlewu krwi wymaga. W dniu odpowiednim,
Pionka włosy i oczy złote się staną. One moc jego wyzwolą.
Wnet klucz będzie potrzebny do otwarcia wrót.
Kluczem i Bramą są związane krwią dusze.
Aby wyzwolić ich moc trzeba...”


- Tu się urywa. - rzekła Brązowooka. - Nie rozumiem tego tekstu.
- Związane krwią. - zaczął Arthur. - Oznacza spokrewnienie. Tu chodzi o rodzeństwo. Do przywołania Czystokrwistych nie służy tylko Pionek pod postacią Bramy. Potrzebny jest również Klucz. Tym kluczem możesz być Ty, Maddy.


***


Lily siedziała na podłodze w swoim pokoju. Spoglądała przez okno. Teraz była idealna szansa na ucieczkę. Planowała ją już dłuższy czas. Dziś wieczorem, kiedy wampiry idą na polowanie. To jest jej jedyny moment, nie może go zmarnować.
Godziny szybko mijały. Nim się spostrzegła było już popołudnie. Teraz tylko czekać, aż zostanie sama. Ucieknie. Tym razem jej się uda. Była tego pewna.
Pomyślała, że już dawno mogła stąd się wydostać, lecz zatrzymywał ją fakt, że krwiopijcy zabiją jej brata. Ale teraz wiedziała, że Gabriel nie żyje. Coś w jej sercu pękło. To było zupełnie, jakby ktoś podarował jej cukierka, tylko że zawartością papierka nie był słodki smakołyk, lecz coś innego, gorzkiego. Coś, co zapchało opakowanie, przez co wydawał się on być tym, czego oczekiwała. Po odpakowaniu, poczuła okropne rozczarowanie.
Nie chciała dać sobą tak pomiatać dłużej. Dzisiaj uwolni się od tego idiotycznego przeznaczenia.