Strefa 27 - rozdział 21

~Rozdział 21

~To jeszcze nie koniec Waszej roli

Wczorajszej nocy spadł śnieg. Wszędzie było biało. Na korytarzu słychać było donośne kroki. Po dosłownie chwili Jason usłyszał, jak drzwi do jego komnaty się otwierają. Uśmiechnął się pod nosem. Dobrze wiedział, kto to.

- Zawaliłeś sprawę, - powiedział ponuro, ciągle szczerząc kły. - Marc?
Brunet stał na progu i z wściekłością spoglądał w przestrzeń. Bał się teraz ujrzeć twarz Starszego wampira. Obok niego stała Doloris, dzięki Bogu. Przy niej Jason był łagodniejszy.
- Jeszcze nie wszystko stracone. - zaapelował chrypliwie.
- Czyżby? - Starszy odwrócił się i zaczął lustrować wzrokiem Marc'a. - Winieneś być mi wdzięczny, że zgodziłem się właśnie ją wykorzystać. A teraz plan może nie wypalić. Wiesz dlaczego, prawda? Nie muszę Ci chyba tłumaczyć tego po raz kolejny?
Młodszy Wampir uklęknął i spuścił wzrok. Był świadomy tego, co może go teraz spotkać.
- Wybacz. - rzekł.
- Tym razem Ci daruję. - oświadczył Jason, spoglądając na jeden ze swoich obrazów, wiszących na ścianie. - Gdzie ona jest?
- W bibliotece. - Marc zmarszczył czoło, słysząc ten głos. Wstał na równe nogi i obejrzał się za siebie. Na parapecie okna siedziała Elizabeth, uśmiechając się uroczo. Brunet szczerze jej nienawidził. Nigdy się o nic nie starała, wszystko przychodziło jej z łatwością, Starszy wampir ją po prostu uwielbiał. Potrafiła kłamać na zawołanie i wiedziała niemal wszystko, co się działo wokół niej.
- Musimy jej teraz pilnować. - dodała Doloris. - Teraz nie możemy jej straszyć śmiercią jej brata, jeśli odważyłaby się wyjść z budynku. - uzasadniła.
- Trzeba będzie znaleźć jakiegoś chętnego. Marc, będzie lepiej, jeśli przez jakiś czas będziesz trzymał się od niej z daleka.
- P-przyjąłem. - Młodszy wampir skarcił się w myślach za to zająknięcie. Chciał wyglądać w oczach Jasona jako zdecydowany i pomocny. Zamiast tego wiedział, że Starszy uwielbia Liz i będzie ją faworyzował. Jest silna, niezależna i mądra. Pomijając fakt, że jest również niewyżytą sadystką. Marc westchnął, po czym udał się w kierunku swojego pokoju.


***



Laurel ucieszyła się, kiedy spadł śnieg. Wyszła na dwór i zaczęła przechadzać się dookoła rezydencji. Uśmiechała się, pomimo ponurej atmosfery panującej nieprzerwanie w mieszkaniu. Od pewnego czasu nie widziała ducha przeszłości. Zaczęła się martwić, że nie zrozumiała jakiegoś jego przekazania i on po prostu czekał, aż ona wykona ruch. Tylko jak? Nie miała zielonego pojęcia, jak się z nim zobaczyć. Nie znała go. Wiedziała jedynie, że ów duch ma na imię Richard. Richard Moon.
Omal nie upadła, kiedy poczuła uderzenie. Odwróciła się i ujrzała Kena z szerokim uśmiechem na twarzy i śnieżką w ręku. Tym razem uchyliła się przed kolejnym atakiem i szybko ulepiła własną amunicję. Jednak kiedy rzuciła nią w blondyna, ten szybko uciekł. Na chwilę straciła go z oczu, po czym poczuła kolejne uderzenie w tył głowy i wstrząsające jej ciałem zimno. Odwróciła się po raz kolejny, spostrzegając przyjaciela.
- Nie wykiwasz telepaty. - powiedział, szczerząc zęby.
- To nie sprawiedliwe! - odparła, zakładając ręce na biodra i udając obrażoną. - Nie używaj mocy do takich celów.

- Będę z nią robił, co mi się żywnie podoba. - zaśmiał się Ken. - Widziałaś dzisiaj Romea? Jeszcze mu śnieżką nie przyłożyłem.
- A nie poszedł znowu szukać Lily? - zapytała Laurel, podchodząc do kolegi. Blondyn parsknął śmiechem.
- Teraz ma większy powód, żeby ją znaleźć.
- Jesteś strasznie wścibski, wiesz?
- Gdyby nie ja, Romeo tkwiłby jeszcze w strefie „przyjaciel”. - po tych słowach westchnął i zaczął na nowo kształtować kulkę śniegu w dłoniach. - Pomęczę go jeszcze trochę, a za jakieś kilkanaście lat dam mu spokój.
- „Kilkanaście”? - spytała jasnowłosa śmiejąc się.
- Tak... - W tym momencie Ken upadł na ziemię, pod wpływem ogromnej fali śnieżnej, jaka go zaatakowała. Laurel spojrzała w kierunku, z którego nadeszła lawina. Ujrzała Rivena, stojącego w całkiem odśnieżonym miejscu.
- I Telepata tego nie przewidział... - rzekł obojętnie, podchodząc bliżej. - Nie powinieneś tracić czujności, zwłaszcza, że ja jestem Obdarzonym Ziemi.
- Ale jak ty śniegiem możesz w takiej sytuacji władać? - zaciekawiła się dziewczyna.
- To nie śniegiem poruszałem, tylko ziemią. Wyobraź sobie, że zrobiłem z gleby coś na wzór katapulty. - wyjaśnił Czarnowłosy.
- I oczywiście to ja musiałem oberwać?! - oburzył się Ken. Zaczął strzepywać z siebie resztki śniegu. - Za co?
- Za żywota. - odparł Riven. - Nie widzieliście może Maddy?
- A nie zamknęła się w laboratorium lub nie przegląda zapisków Arthura? Ostatnio często zdarza jej się tak robić. - powiedziała Laurel.
- Nie, szukałem jej tam. Nie ma. Zniknęła. - odpowiedział chłopak.
- Przez tę historię z Pionkiem popadła w obłęd. - dodał blondyn. - Nie mam pojęcia, jak jej i naszemu naukowcowi chce się przeglądać te grube książki z dnia na dzień. - westchnął.
Riven spojrzał na niego.
- Ken, - zaczął powoli. - jesteś Telepatą, prawda?
- A co? Zaczynasz we mnie wątpić? - chłopak uniósł jedną brew do góry i wykrzywił usta w sztucznym uśmiechu.
- Potrafisz rozmawiać z ludźmi telepatycznie, prawda?
- No tak.
- Dasz radę połączyć się z Lily? - to pytanie mocno zszokowało blondyna. Laurel spoglądała na niego w oczekiwaniu.
- Może i dałbym radę, ale jak myślisz, dlaczego nie zrobiłem tego wcześniej? - Ken spuścił wzrok i zaczął wpatrywać się w białe podłoże. - Musiałbym znać przybliżone położenie tej osoby. Pierońskie wampiry sprytnie ją ukryły. - ledwo powstrzymał się od zaciśnięcia pięści. - Poza tym, jeśli chciałbym się połączyć z kimś takim jak Lily, trzeba by było naprawdę uważać.
- Na co? - zainteresowała się Jasnowłosa.
- Lily potrafi przewidywać przyszłość. Jeśli w trakcie połączenia miałaby wizję, mógłbym zobaczyć to, co ona widzi. W pewnym sensie również miałbym wtedy wizję. Rozumiecie?
- Teraz tak... - wymamrotał Riven. - W takim razie nie zostaje mi nic innego, jak nadal jej szukać.
- Znowu idziesz do strefy piętnastej? - Laurel ciągle nie mogła zrozumieć Czarnowłosego. Bezustannie chodził do tego samego miejsca. On nadal nie rozumiał, że wampiry ukryły się i nie da się ich znaleźć, przynajmniej przez dłuższy czas.
- Mam nadzieję, że uda mi się ponownie natknąć na jednego z tych krwiopijców. Może nawet się ukryję i dowiem się, gdzie jest ich kryjówka. - zaapelował Obdarzony Ziemi.
- Spotkałeś ostatnio któregoś z nich? - zapytał Ken, marszcząc brwi.
- Tę małą, Liz. Powiedziała mi coś, co ostatnio chodzi mi po głowie dość często... - na chwilę się zamyślił. Wiedział, że jego towarzysze czekają na odpowiedź. - Powiedziała, że nasza rola jeszcze trwa.


***


Arthur po ostatniej wyprawie do miasta siedział w swoim laboratorium. Siedział i myślał nad tym, co udało mu się odkryć. Za nic nie mógł jednak zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. Każdy drobniejszy szczegół wydawał się nie mieć sensu.
- Długo jeszcze zamierzasz tutaj siedzieć, - zaczął siadając na swoim ulubionym obrotowym krześle. - Maddy?
Brązowooka zaszyła się w kącie z stertą książek. Była okropnie blada, gdyż przez dłuższy czas nie wychodziła na zewnątrz. Spojrzała na naukowca lustrującym spojrzeniem. Jej oczy były zmęczone ciągłym czytaniem, co można było zauważyć z daleka. Włosy dziewczyny stały się dłuższe i sięgały jej teraz do ramion.
- Dopóki nie znajdę nic przydatnego będę tutaj siedzieć. - odparła sucho. - A co z tobą? Znalazłeś cokolwiek na temat Pionka, albo swojego pierwotnego zadania?
- Pierwotnego zadania?
- Chyba nie myślisz, że uwolniliśmy Cię z więzienia z dobroci serca? - zaśmiała się Maddy. - Jako stwórca Defektów masz nam pomóc je unicestwić. Wtedy może oczyścisz się z zarzutów i będziesz wolnym człowiekiem, mogącym swobodnie przechadzać się po ulicach miasta.
- Na razie pomagam Wam znaleźć ślad tej blondynki. I wychodzi na to, że już wiemy, jak zdjąć z niej ten obowiązek. - rzekł mężczyzna.
- Mówiłeś mi to już wczoraj. - odparła brązowooka.
- Jednak jest to dla mnie strasznie niezrozumiałe. W działaniach tych wampirów nie ma nic sensownego, to wszystko jest irracjonalne... - złapał się za głowę, starając się w ten sposób zmusić się do większego myślenia.
- A niby co w tym jest bezsensownego? Chcą posiąść większą siłę, przywołując Czystokrwistych i tyle.
- Z pozorów tak to wygląda, ale jeśli przyjrzeć się szczegółom, to sprawy obracają się o sto osiemdziesiąt stopni. - mówił, wpatrując się w pusty punkt. - W księgach jest napisane, że Pionek to Brama, która ma sprowadzić Czystokrwistych. Jednakże sama Brama to coś w rodzaju drzwi. Żeby coś mogło przez nie przejść, trzeba je otworzyć. A żeby je otworzyć, potrzebny jest klucz. Bez klucza można je jedynie zniszczyć, żeby cokolwiek mogło przejść.
- Czy Ty chcesz powiedzieć, że Pionek musi zginąć?
- Silne drzwi tak łatwo nie ustąpią. Trzeba je osłabić. A żeby je osłabić, potrzebne jest coś, co równa się ich potędze.
- Nie rozumiem, co Ty mówisz... - wymamrotała Maddy. Tok myślenia mężczyzny był naprawdę rozbudowany, ciężko za nim nadążyć.
- Postaram się Ci to wytłumaczyć najprościej, jak tylko potrafię. - zaczął naukowiec. - Bramą jest Pionek. Pionkiem jest osoba, czyli człowiek. Nie pokonasz jej, jeśli jest w pełni sił. Dlatego musisz ją osłabić. Najłatwiej zagrać jej na psychice. Wtedy człowiek jest bezbronny.
- Teraz w miarę rozumiem, ale skoro oni chcą osłabić Lily, to jak? - Maddy zaczynała się naprawdę obawiać. Jeden z tych wampirów był tym, który zaatakował ich rodzinny dom jedenaście lat temu. Czyżby owym osłabieniem było przywrócenie Lily ich wspomnień z dzieciństwa?
- Jest jeszcze jedna luka, o której nie możemy zapomnieć. - Arthur wydawał się nie słuchać tego, co mówi do niego Brązowooka. Ciągle tylko rozważał swoje myślenie. - Nie jedna, a może nawet kilka. Wampiry od samego początku były jakieś sztuczne. Skoro mieli kartę przetargową, Gabriela, to dlaczego wcześniej nie zabrali Pionka? Wszystko przecież świadczy, że od samego początku wiedzieli, kto nim jest. No i oczywiście najważniejsze: Lily jest u nich od czterech miesięcy, a nadal nic nie wiadomo. Nikt nie widział Czystokrwistych. Oni ich jeszcze nie przywołali. Dlaczego tak z tym zwlekają?
- Jak przystało na Światowej sławy Naukowca... - wymruczała Brązowooka. Teraz to wszystko stawało się jaśniejsze. Wampiry pogrywają sobie z nimi od samego początku. Ich plan przejęcia Pionka wydawał się banalny, lecz w rzeczywistości taki nie był. Oni sobie wszystko dokładnie przemyśleli. Pytanie tylko, do czego oni zmierzają?
- Nie martw się, siostro. - pomyślała Maddy, wyglądając przez okno. - Wyciągnę Cię z tego bagna.


***


I tak oto kończymy rozdział dwudziesty pierwszy. Podobał się Wam?
Kurovalkyria, nie bój się, twoja ukochana scenka z Rivenem i Lily pojawi się niebawem. ;D
Pozdrawiam ;)