Strefa 27 - rozdział 20

~Rozdział 20

~Ten o kilku obliczach

- Cześć. - Liz wyszczerzyła kły w obrzydliwie słodkim uśmiechu. Riven zmarszczył brwi i podbiegł do niej, lecz wampirzyca momentalnie zniknęła.
- Pokaż się! - krzyknął chłopak, zaciskając pięści.
- Ale po co się tak złościsz? - głos Elizabeth dochodził zza jego pleców. Kiedy się odwrócił, przed sobą spostrzegł dziewczynkę. - My tylko brutalnie odebraliśmy ci miłość Twojego życia. Ups, czekaj... - zaśmiała się. Riven zamachnął dłonią, aby uderzyć wampirzycę, lecz ona uniknęła ciosu, odchylając się do tyłu. Czarnowłosy wykorzystał okazję i chwycił ją za kołnierz ubrania i podniósł do góry.
- Gdzie jest Lily?! - zapytał, starając się nie rzucić Elizabeth o ziemię z jak największym zamachem. Dziewczynka uśmiechała się przebiegle.
- Wiecie już wystarczająco dużo. - oświadczyła. - Nie potrzebujecie...
- Gadaj! - potrząsnął nią, coraz bardziej się niecierpliwiąc. - Gdzie jest Lily?!
- Ech, no niech ci będzie, powiem coś. - dodała obojętnie wampirzyca. - Wasza rola ciągle trwa.


***


Blondynka przechadzała się po korytarzach budynku. Oglądała bogato zdobione wnętrze, które zachwycało ją. Obrazy na ścianach przedstawiały wszelakie sceny historyczne. Na jednym z nich dostrzegła dobrze znaną jej postać. Valentina.
To przywiało jej wspomnienia. Kiedy całą grupą napotkali Rachel, mieszkankę Przeklętej strefy. Co prawda, wtedy nie wiedzieli, że owa strefa jest fałszywa i ze względu na chorobę Maddy przyjęli ofertę pomocy. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Ciekawe, jak się teraz czują. Bolało ją to, że musiała wtedy odejść. Jednak gdyby nie to, prawdopodobnie wampiry zabiłyby Gabriela. Rudowłosy był jej bardzo bliski. Straciła go ponad pięć lat temu, a potem okazało się, że on żyje...
- Jestem taka samolubna... - szepnęła, przyciskając dłoń do piersi. Vaice i Maddy również byli mocno związani z Gabrielem. A ona, jak gdyby nigdy nic, poszła sobie z nim do ukrytej kryjówki krwiopijców, żeby Jason go nie zabił ponownie. Przełknęła ślinę. Po chwili dostrzegła, jak jedne z drzwi na korytarzu uchylają się. Stanął w nich Jason oraz jakiś inny, nieznany jej krwiopijca.
- Co tutaj robisz? - zapytał wampir, podchodząc do niej. - Powinnaś siedzieć u siebie.
- Szukam Gabriela. - odparła blondynka. Od pewnego czasu mogła z nimi swobodniej rozmawiać. Przyzwyczaiła się do ich obecności.
- Nie wiem, gdzie on jest. Jak go spotkam, przekażę, że go szukałaś. - zaapelował beznamiętnie Jason. Po chwili wraz z towarzyszem poszedł w głąb korytarza i zajął się rozmową. Lily westchnęła. Jedynie ten krwiopijca był dla niej taki oziębły. Od kiedy tutaj jest, zamieniła z nim tylko kilka zdań. A co było dla niej najdziwniejsze? Nikt nie wspomniał nic o jakimś rytuale, czy Czystokrwistych. Od czterech miesięcy ona po prostu tu mieszka. Nie pozwalają jej wyjść na zewnątrz, ze względu na zbliżającą się zimę. Obdarzona była ubrana tylko w krótkie spodenki i czarną bluzkę na ramiączkach. Te ciuchy zabrała z garderoby Meredith. Kiedy o tym pomyślała, przypomniał jej się Riven. Ściskało ją w gardle za każdym razem, gdy wspominała jego twarz, tamtego dnia. Zdziwiona, rozkojarzona, smutna...
Miała nadzieję, że wszyscy mają się dobrze. Że nikt z jej powodu aż tak nie cierpi.
Pobiegła ku wyjściu. Może udałoby się jej wydostać stąd, choćby na kilka minut. W głębi duszy miała nadzieję, że spotka Czarnowłosego. Ile by dała, żeby móc jeszcze raz ujrzeć jego twarz. Tak bardzo tego pragnęła...
Zatrzymała się jednak obok drzwi jednego z pokoi na niższym piętrze, gdyż usłyszała głos swojego brata. Położyła rękę na klamce i delikatnie przycisnęła. Weszła do środka i spostrzegła Doloris wraz z Marc'iem. Zdziwiła się, gdy spotkała bruneta. Od dłuższego czasu powtarzali jej, że wampir jest na bardzo dalekiej misji. Rozejrzała się po pomieszczeniu i nigdzie nie dostrzegła swojego brata.
- Gdzie jest Gabriel? - zapytała w końcu, przerywając ciszę. - Słyszałam go. - dodała szybko.
- Tutaj go nie ma. - odparł krwiopijca szorstko. Lustrował wzrokiem Lily, jakby pierwszy raz w życiu ją widział.
- Słyszałam go. - powtórzyła blondynka głośniej, podkreślając swoje słowa. - Swoją drogą, co Ty tutaj robisz?
- Zadajesz za dużo pytań... - westchnął Marc. - Wróciłem i zaraz znowu jadę. Jesteś głodna? - powiedział, wymachując kanapką zawiniętą w folię. - Wziąłem ci po drodze.
- Dzięki, ale nie chcę. - rzekła zaniepokojona. Miała dziwne przeczucia co do tego wampira. Wydawało się jej, że go skądś zna.
- Weź na zaś. - rzekł wampir, patrząc jej prosto w oczy. Lily podeszła do niego powoli i wyciągnęła rękę po jedzenie. Zawahała się przez chwilę. Kiedy wreszcie chwyciła kanapkę, przez przypadek dotknęła ręki chłopaka. Szybko wzięła posiłek i wyszła z pomieszczenia.
Marc przez chwilę stał w osłupieniu. Przełknął ślinę i spojrzał w kierunku milczącej Doloris.
- Aleś Ty uroczy. - zaśmiała się wampirzyca. - Rumienisz się.
Chłopak prychnął jej w odpowiedzi.
- Wyczułem jej pragnienia. - zaapelował krwiopijca ze smutkiem.
- Powinno cię to nie obchodzić. Powinieneś być bezuczuciowym mordercą. - powiedziała Doloris.
- Jestem Wampirem i Obdarzonym w jednym. A z moim darem bycie kompletnie obojętnym jest niemal niemożliwe.
- Dzięki Bogu, ja jestem w pełni krwi wampirem i nie muszę się martwić takimi rzeczami.
- Mhm...
- Polubiłeś tę dziewczynę? - zmieniła temat kobieta.
- Nie bądź niemądra... - odparł Marc, jednak rumieniec na twarzy nieco go zdradził.
- To twoje zadanie. - dodała wampirzyca. - Utrzymać ją tutaj do pewnego czasu.


***


Lily weszła do swojego pokoju w bazie krwiopijców. Był to zwyczajny, niczym niewyróżniający się pokój. Jednoosobowe łóżko po lewej stronie od drzwi, biurko po prawej, obok drzwi biblioteczka z kilkoma książkami i osobne pomieszczenie z łazienkom. Blondynka uśmiechnęła się. Ściany na korytarzu były pomalowane na czarno, tylko ten pokój był biały. Dziewczyna upadła na łóżko i przytuliła twarz do poduszki. Nie dane jej było poleżeć dłużej, gdyż usłyszała pukanie. Usiadła na łóżku i wymamrotała ciche „Proszę”. Po krótkiej chwili drzwi uchyliły się a w nich stanął Gabriel.
- Cześć, siostrzyczko. - przywitał się i wszedł do pomieszczenia.
- Gdzieś ty był? - zapytała szybko Lily. - Szukałam Cię.
- Wiem. - odparł chłopiec. Podszedł do blondynki i usiadł obok niej na łóżku. Kiedy przez przypadek spojrzał na jej twarz, momentalnie odwrócił wzrok i wpatrywał się w podłogę.
- Wszystko w porządku? - spytała dziewczyna, kładąc mu rękę na ramieniu. Gabriel drgnął po czym szybko wstał i podszedł do biurka.
- Lily, - zaczął cicho. - mogę ci zadać jedno pytanie?
- Oczywiście. O co chodzi?
- Tęsknisz za Rivenem? - blondynka osłupiała. Jej młodszy brat właśnie zapytał ją o coś, co najbardziej ją smuciło. Spuściła wzrok, starając się pohamować łzy. Czy za nim tęskni? Bardzo. Czy chciałaby go zobaczyć? Jasne. Dlaczego nie uciekła stąd? Ze względu na Gabriela. To uczucie rozbijało ją od środka.
- Tak, tęsknię za nim. - odpowiedziała po krótkiej chwili ciszy. - Strasznie za nim tęsknię... - jej głos się załamał. Wydawało się, że zaraz zacznie płakać. Jednak ona starała się nie pękać przy swoim najmłodszym bracie. Za wszelką cenę chciała dać mu przykład silnej osoby.
- Lily, - Gabriel podszedł do niej. - czy jeśli powiem ci coś, coś bardzo ważnego, zostaniesz tutaj? - dziewczyna spojrzała mu w oczy. Jego twarz była smutna, nawet bardzo.
- Dopóki Ty tutaj jesteś, ja również będę. - uśmiechnęła się szeroko.
- Ale obiecaj, dobrze? - rzekł głośniej rudowłosy.
- No niech ci będzie. Obiecuję. - odpowiedziała blondynka.
- Lubię Cię, Lily...
- Ja_
- Nie przerywaj mi! - krzyknął, co zszokowało dziewczynę. - Wolę Ci to mówić w tej formie niż...
- Formie? - spytała Lily, wstając z łóżka. - O co ci chodzi, Gabriel?
- Marc. - powiedział chłopiec. - Nie Gabriel. Marc. - w tym momencie jego ciało zaczęło rosnąć, włosy przyciemniały. Oczy również zmieniły kolor. Ubranie urosło razem z nim. Przed nią nie stał już jej mały braciszek, tylko wampir. Brunet spoglądał na nią spod zarzuconych na twarz włosów.
W tej chwili coś w niej pękło. Ostatnia rzecz, trzymająca jeszcze ją przy życiu wśród krwiopijców. Wampiry nie uratowały Gabriela, ale z jakiegoś powodu o nim wiedziały. Gabriel jest martwy, nie żyje, nie ma go na tym świecie... te wszystkie myśli uderzyły ją w jednej chwili. Były jak cios w policzek. Lily zakryła dłonią usta i zaprzeczała ruchami głowy. To nie Gabriela przytulała. To nie z Gabrielem się śmiała. To Marc, wampir. Wszystko tylko po to, żeby tutaj się znalazła...
Szybko wybiegła z pokoju i zatrzasnęła za sobą drzwi. Dzięki Bogu, krwiopijca nie pomyślał, żeby za nią biec. Dał jej teraz spokój. Oparła się o ścianę i zsunęła na ziemię, szlochając. Nie było przy niej już nikogo, kto podtrzymałby ją na duchu.
- Riven... - pomyślała, ale przez to tylko zaczęła bardziej płakać.



***


Riven, Ken i Laurel siedzieli w salonie. Co chwilę wymienili kilka zdań, ale tak to siedzieli w ciszy. Za oknem zaczął prószyć śnieg. Zbliżał się wieczór. W tej chwili do pomieszczenia wparował przemoczony do suchej nitki Arthur. Oczy wszystkich zwróciły się ku niemu w oczekiwaniu.
- Znalazłem... - wyjąkał. Zrzucił z siebie kurtkę i z ogromną książką podszedł do stołu. Otworzył na jednej ze stron. - Wymagania do bycia Pionkiem.
- Co nam to da? - wymamrotał Riven, mało zadowolony. Wolałby dowiedzieć się, gdzie jest Lily.
- Zwłaszcza ty powinieneś się tym zainteresować. - sprostował naukowiec. - „Ostatnia brama do wyzwolenia Czystokrwistych, potocznie nazywana Pionkiem, musi posiadać przede wszystkim Czystą krew, jak nazwa szlachetnych wampirów wskazuje. Czystość, w każdym znaczeniu, musi pozostać w Pionku.”
- I co z tego? - dopytywał się Czarnowłosy.
- Z pozostałych książek, których nie pozwolili mi zabrać bez dowodu tożsamości, udało mi się znaleźć kluczową informację, dzięki której zdejmiemy z Lily obowiązek Bramy dla Czystokrwistych. - dodał Arthur. W tym momencie jego wzrok spoczął na Rivenie. - Pionek musi być dziewicą. - na te słowa Czarnowłosy poczerwieniał i wytrzeszczył oczy. Ken parsknął śmiechem, mogąc z powrotem podziwiać zakłopotanie na twarzy chłopaka.
- Tylko się za bardzo nie napalaj, Romeo. - zaśmiał się blondyn, za co dostał poduszką od Rivena.


_______________________________
Hejka :* Co sądzicie o rozdziale? Mnie tam się nawet podoba. Co do Gabriela i Marc'a – ktoś, kto był w zakładce „Bohaterowie” mógł się nieco domyślić, co do tożsamości Gabriela. Czemu? Wystarczy spojrzeć na dar Marc'a. Nie?
Pozdrawiam :D