Strefa 27 - rozdział 19

~Rozdział 19

~Złe dni, ponowne spotkanie

Piętnasty listopada. Minęły już prawie cztery miesiące, odkąd krwiopijcy zabrali Lily. Na szczęście nikomu się nie stało nic poważnego. Vaice się załamał. Od tamtej pory non stop siedział w pokoju i wychodził tylko coś zjeść, bądź za potrzebą. Maddy przez tydzień płakała. Wiedziała, że prędzej czy później to się wydarzy, dlatego starała się pogodzić z tą myślą. Laurel nie była lepsza. Żałowała, że nie mogła pomóc. Nie dała rady obronić blondynki. Na nic się nie zdała. Arthur jedynie mógł im współczuć. Nie znał Lily na dość dobrze, żeby jakoś zareagować na tę sytuację. Kate wspomagała ich z całego serca. Starała się być przy bracie Lily, gdyż na swój sposób, brakowało jej tego wiecznie chodzącego za nią podrywacza. Ken postanowił nie żartować sobie z Rivena, nazywając go Romeem. Wiedział, że to czarnowłosy najbardziej teraz przeżywał utratę blondynki. Prawie nie jadał, mało cokolwiek robił, cały czas chodził ze spuszczoną głową. Martwił się o nią. Lily nie dawała po sobie znaku życia. Nikt nie mógł być pewien, czy jeszcze żyje.

***

Ken siedział z założonymi rękami w kuchni. Piekielnie się nudził. Odkąd Lily zniknęła, każdy jest zajęty własnymi myślami. Tylko nieliczni jeszcze rozmawiają, nie kłócąc się. Blondyn nagle usłyszał szmer. Na początku pomyślał, że to tylko Arthur. Naukowiec starał się pomóc i dowiedzieć czegoś na temat Czystokrwistych i roli Pionka, dlatego coraz częściej przebywał w bibliotece publicznej. Musiał chodzić zakapturzony, aby nikt nie był w stanie rozpoznać zbiegłego więźnia. Ale to nie Arthur wracał z wyprawy. Ktoś wychodził. Ken natychmiast podniósł się z miejsca i ruszył w kierunku hałasu.

***

Riven w pośpiechu zakładał grubą bluzę z kapturem i buty. Na zewnątrz było okropnie zimno, w końcu listopad. Przeczesał włosy, po czym rozejrzał się. Miał nadzieję, że nikt go nie widział. Odwrócił się w kierunku drzwi i delikatnie nacisnął klamkę.

- Znowu? - usłyszał dobrze znany mu głos. Westchnął zrezygnowany.
- Co? Będziecie mi prawić kolejne kazanie? - zapytał, krzywiąc twarz. Był wściekły. Tak się dzieje już od dłuższego czasu.
- Gdybyś wiecznie nie uciekał, nie musielibyśmy Ci tego wszystkiego tłumaczyć na okrągło. - Kate ponownie podniosła głos. Od zniknięcia Lily przez kilka pierwszych dni każdy szukał blondynki. Jednak nie udało się nikomu trafić na jakikolwiek ślad z jej strony. Jednakże wampiry nie przebudziły jeszcze Czystokrwistych. Gdyby tak się stało, każdy mieszkaniec jakiejkolwiek strefy byłby zagrożony. Wszyscy z całą pewnością by to zauważyli. Czarnowłosy jednak się nie poddał. Nie zaprzestał poszukiwań. Codziennie wymykał się do Strefy piętnastej, gdyż to było główne siedlisko krwiopijców.
- Dlaczego zrezygnowaliście? - spytał, patrząc na kobietę złowrogim spojrzeniem.
- Ponieważ to daremne. Na razie robimy, co możemy. - Brązowowłosa starała się mówić spokojnie, żeby nie wszcząć kolejnej kłótni. Z jej punktu widzenia Riven zachowywał się jak dziecko, któremu ktoś ciągle zabierał cukierki. Jednak z drugiej strony, Kate go podziwiała za determinację.
- A po kiego mi informacje o Czystokrwistych?! - Czarnowłosy jednak nie wytrzymał i zaczął krzyczeć. - Ja wiem tylko jedno, Lily grozi niebezpieczeństwo i wszyscy, zamiast ją ratować, siedzicie bezczynnie na tyłkach i próbujecie się czegoś dowiedzieć!
- Uspokój się. - powiedziała Kate.
- Wiecznie tylko spokój i spokój! - prychnął chłopak, odwracając się plecami do brązowowłosej. - Powinniśmy zacząć działać. - dodał, po czym szybko otworzył drzwi i wyszedł pośpiesznie.
Kate westchnęła. Nie miała siły, żeby się z nim więcej sprzeczać.
- Riven? - usłyszała. Ken podszedł do niej i patrzył na nią w oczekiwaniu na odpowiedź.
- Przed chwilą wyszedł. - oświadczyła kobieta, opierając się o ścianę. - Nie idź za nim. Jest obdarzonym ziemi, ale skubany szybko biega. Nie dogonisz go.
- Ciągle jest zły?
- Oczywiście. Nie uspokoi się, dopóki nie znajdzie jakiegoś śladu po Lily. - mimowolnie uśmiechnęła się, mówiąc to. Cztery miesiące to dużo. Przynajmniej jak dla niej. Nie mieli dostępu do większości informacji. Jedyne, co było pewne, to fakt, iż Czystokrwiści są niebezpieczni. Maddy wspomniała, że Pionek może być czymś w rodzaju ofiary, żeby móc wybudzić krwiopijców ze snu.
- Heh, - westchnął blondyn. - głupi Romeo.
- Pójdę sprawdzić...
- … co u Vaice'a. - Ken zaśmiał się, spoglądając ukradkiem oka na Kate. - Leć już, bo Ci ucieknie.
Kate tylko wykrzywiła usta w sztucznym uśmiechu i pobiegła na górę.


***


Laurel siedziała na kanapie w głównym salonie. Wypatrywała wzrokiem Meredith. Duch rudowłosej nie chciał się ostatnio ukazywać. Tak samo jak Richard Moon, tajemniczy mężczyzna z przeszłości. Jasnowłosa nadal nie znalazła odpowiedzi na jego pytania. Dusza astralna nie dawała po sobie żadnego znaku swego bytu. To okropnie wkurzało Laurel. Tak bardzo chciała wiedzieć więcej. Kim był Richard? Dlaczego jej się ukazywał? I co ważniejsze, co planował przez to przekazać? Tyle pytań, lecz odpowiedzi nie ma. Myśl o tym wszystkim przyprawiała dziewczynę o ból głowy.
- Cześć. - głos Kena wyrwał ją z rozmyślań. Chłopak przysiadł się do niej na kanapie.
- Hej. - odparła chrypliwie jasnowłosa. - Arthur wrócił?
- Jeszcze nie. Zamierzam po niego pójść, bo boję się, że Strażnicy mogli go dopaść. - zaapelował blondyn, wzdychając.
- Mogę iść z Tobą? Strasznie mi się nudzi. - zapytała Laurel, siląc się na uśmiech. Naprawdę to wolała zostać i nadal czekać na jakikolwiek znak od ducha przeszłości, ale myśl o zostaniu samej w rezydencji z pół obecnym duchowo Vaice'm, Kate i Maddy, nie uśmiechała jej się.
- Nie, - rzekł szybko Ken. - za duże ryzyko. Jeśli okażę się, że Strażnicy naprawdę go złapali, będziesz w niebezpieczeństwie. Nie chcę mi się bronić jeszcze Ciebie.
- Jestem już dorosła, przestań traktować mnie jak dziecko! - oburzyła się dziewczyna.
- Laurel, nie umiesz walczyć.
- Umiem! Sam mnie przecież uczyłeś!
- To było ponad dwanaście lat temu. - Ken przede wszystkim starał się zachować spokój. Nie zamierzał wywoływać kolejnej kłótni.
- Będziesz teraz rozpamiętywał przeszłość? - spytała jasnowłosa, wstając z kanapy. - Jak widzisz, pomimo przeciwności losu, ciągle żyje. Dlaczego nie miałabym chociaż spróbować stawić czoła Strażnikom, czy nawet Defektom?
- Ponieważ jesteś niedoświadczona.
- To dlaczego nie pozwalasz mi pójść i coś zrobić?
- Bo nie chcę powtórki z katastrofy! - Ken niemal krzyknął. Wstał z kanapy i stanął twarzą do Laurel, patrząc na nią ostro.
- O co Ci chodzi? - jasnowłosa nie powstrzymała się od kolejnego pytania. Zmarszczyła czoło, dokładnie obserwując zachowanie kolegi.
- Mogłaś być teraz na miejscy Meredith! - wymamrotał ze złością blondyn. - Nie zamierzam po raz kolejny wystawiać Cię na takie niebezpieczeństwo. - po tych słowach odwrócił się i wyszedł z pomieszczenia. Pozostawił Laurel kompletnie zdziwioną. Cała sytuacja wydawała jej się nie na miejscu. Mimo wszystko chciała podszkolić się i pomóc innym walczyć. Vaice był człowiekiem i brał udział w tego typu bójkach. Bił się jak obdarzony, którym nie był.
Chciała się uśmiechnąć na wspomnienie szczęśliwego rodzeństwa. Kiedy Gabriel wrócił, każdy był zadowolony, mimo iż potem został on im zabrany przez wampiry. To rozpamiętywanie przeszłości sprawiło, że przypomniała sobie legendę, o której wspomniał Vaice. Złodziej Darów, który spełni jedno Twoje życzenie, w zamian za to, że porzucisz bycie Obdarzonym. To było absurdalne dla Laurel. Za nic nie chciała oddać swojej mocy. Przywiązała się do niektórych duchów i szkoda by jej było, gdyby nie mogła ponownie porozmawiać z Meredith.


***


Riven wszedł do Strefy Piętnastej. Miał ogromne nadzieje na spotkanie jednego z tej czwórki wampirów, które uprowadziły Lily. Nie chciał zaprzestawać poszukiwań. Zbliżała się zima. Dobry miesiąc temu blondynka obchodziła urodziny. Ciekawiło go, czy ona jeszcze żyje. Nie chciał dopuścić do siebie takiej myśli, ale nie mógł przestać zaprzątać sobie tym głowy.
- Cześć. - przed jego oczami pojawiła się mała wampirzyca. Elizabeth wyszczerzyła kły w szerokim uśmiechu.



______________________________________
Witajcie! Rozdział nieco krótszy od pozostałych, na dodatek nie specjalnie dużo się w nim dzieje... cóż, on po prostu musiał się pojawić. Zauważyłam, że wywołałam małe zamieszanie jeśli chodzi o zakończenie poprzedniego rozdziału. I faktycznie, mieliście racje, końcowa scena pasuje bardziej tutaj jako początek. Dlatego też usunęłam tamto zakończenie i wstawiłam je tutaj jako rozpoczęcie. Mam nadzieję, że rozdział się spodobał. Do Kurovalkyrii: Moja droga, nie bój się, nie zamierzam powtarzać tego wątku z poprzedniego opowiadania. Wiem, że to całkowicie by zepsuło serię „Strefy 27”.
Pozdrawiam ;D
Edit: bpoprawiłam już kolor tekstu, więc da się już wszystko przeczytać :)