Strefa 27 - rozdział 14

~Rozdział 14

~Czystokrwiści, miłosne perypetie.

Wszyscy stali jak osłupieni. Niektórzy nawet otworzyli usta ze zdziwienia. Znajdowali się właśnie przed ogromnym domem, ukrytym daleko na granicy strefy 14. Arthur ich tutaj przyprowadził. Trawa nieco urosła, gdyż przez ostatnie lata nie było nikogo w tym mieszkaniu. Wszystko było brudne, ale dało się tutaj żyć, przynajmniej przez jakiś czas. Bezproblemowo mogli się tu pomieścić i pewnie jeszcze dostać własny pokój!

- To twoje mieszkanie? - zapytała Lily, spoglądając na Arthura.

- Wielkie. - skomentował Vaice, nie przestając się rozglądać wokół.

- Poczekaj, aż zobaczysz laboratorium. - Laurel uśmiechnęła się do niego. Całą drogę była wesoła. Nikt nie pytał jej, dlaczego. Przecież to jasne. Arthur był na wolności, a ona miała szansę znowu być akceptowana przez społeczeństwo.
- Nie mów mi, że jest jeszcze większe? - dodał brat Lily, mocno zdziwiony tą sytuacją. Dla niego, tak ogromne mieszkanie na jedną czy dwie osoby, to jak hotel.
- Laurel, oprowadzisz mnie? - zapytała Maddy, podchodząc do jasnowłosej. - Chcę porozmawiać. - szepnęła, aby nikt inny nie słyszał. Po chwili jednak dołączyła do reszty i włączyła się w rozmowę na temat mieszkania Arthura. Laurel była w szoku, jednak pamiętała obietnicę, którą złożyła jej Maddy. Opowie jej o przeszłości Lily. Jednak jasnowłosa nie znała przyczyn, dla których siostra blondynki zgodziła się wyjawić te informacje.
- Meredith, moja była wspólniczka, miała tutaj ogromną garderobę. - zaapelował Arthur. - Jej ubrania powinny być na was dobre. - dodał, uśmiechając się do kilku z dziewczyn. - Chłopakom natomiast ja pożyczę ciuchy. - powiedział, podchodząc do drzwi. Otworzyły się ze zgrzytem.
- Mogę o coś zapytać? - zaczął Ken. - Jesteś światowej sławy naukowcem, pomimo młodego wieku jesteś geniuszem, który stworzył defekty, próbując dorównać obdarzonym. Ale nie masz żadnej kryjówki, w której moglibyśmy się ukryć, tylko twój dom? Nie uważasz, że jest to zbyt niebezpieczne?
- Właśnie to jest najlepsze wyjście. - odparł mu brunet. - Wszyscy wiedzą, że jestem geniuszem. Przypuszczają więc, że mogę teraz ukrywać się w jakieś okropnie ciężkiej do znalezienia kryjówce. Nie będą kłopotać sobie głowy tym miejscem. Jest to przecież zbyt jasne, czyż nie?
Lily dopiero teraz dostrzegła jego umysł. Takie błahe rozwiązanie, którego nikt nie będzie się spodziewał po geniuszu. To faktycznie jest godne podziwu. Jednak blondynka nie ufała mu zbytnio. Dziwnie się na nią patrzy. Jakby skądś ją znał.
Jak z zewnątrz, tak i w środku, mieszkanie było bogato zdobione. Główny pokój zawierał w sobie kanapę, stół i kilka roślin. Większość ścian zdobiona była obrazami, a drzwi do pozostałych pomieszczeń było od groma. Jedne z nich powinny prowadzić do laboratorium...
- Czujcie się jak u siebie. - oświadczył Arthur.
- O ile będzie to możliwe... - wymamrotał Vaice, rozglądając się. Nie był przyzwyczajony do tak ogromnego domu. W strefie 27 każdy ograniczył się do najwięcej trzech pokoi w mieszkaniu. A tutaj, to istny hotel...
- Laurel, oprowadzisz mnie? - zapytała Lily, uśmiechając się do koleżanki.
- Wybacz, ale ja już sobie ją zarezerwowałam. - oświadczyła Maddy. - Musimy porozmawiać o czymś ważnym, więc daj nam chwilę, okej? - mrugnęła do jasnowłosej.
- Dobrze... - odparła mimowolnie blondynka, robiąc zdziwioną minę.
- Rozgośćcie się. - powtórzył Arthur. - Pokoi jest dziewięć, więc bezproblemowo każdy będzie miał swoje cztery kąty. Dodatkowo jeden pokój będzie wolny.


***


Riven podszedł do komody, na której widniały zdjęcia. Widniała na nich mała Laurel, bawiąca się w ogrodzie. Jedno z nich sprawiło, że zaniemówił. Meredith siedziała na ławce i trzymała rozpłakaną jasnowłosą na kolanach. Jego siostra wyglądała dokładnie tak, jak ją zapamiętał. Kiedy go porzuciła, miała 17 lat.
- To jest Meredith? - niemal podskoczył, słysząc znajomy mu głos. Lily przyglądała się zdjęciom z ogromną ciekawością, którą mógł dostrzec w jej oczach.
- Tak, to ona. - odparł spokojnie. Nie wiedział, jak ma się teraz zachowywać w jej towarzystwie. Było to dla niego niemal niekomfortowe. To dziwne. Zawsze, kiedy myślał, że blondynka jest dla niego tylko przyjaciółką dobrze się z nią dogadywał. Jednak teraz czuje się przy niej... inaczej.
- Była śliczna. - Lily uśmiechnęła się. - Laurel ci ją pokazała?
- Nie. Na razie wolę nie widzieć mojej siostry. Przynajmniej dopóki nie odpowie na moje pytanie.
- Powiesz mi, jakie pytanie? - blondynka spojrzała na Rivena. Uśmiech nie schodził jej z twarzy. Był pocieszający, a jednocześnie ciekawski.
- Na razie wolałbym nie. - odparł czarnowłosy. - Laurel ma mi przekazać odpowiedź mojej siostry.
- Dobrze. - powiedziała Lily.
- Może kiedy indziej. - dodał Riven, przyglądając się ponownie zdjęciu Meredith. Jej długie, rude włosy spływały kaskadą na ramionach. Były lekko falowane i opadały na twarz, co podkreślało błękit jej oczu. Była piękna, nikt temu nie mógł zaprzeczyć.
- Oglądacie zdjęcia? - Arthur podszedł do nich i również przypatrzył się obrazom. - Ta rudowłosa to Meredith. - dodał.
Riven westchnął. Nie chciał specjalnie być członkiem tej rozmowy, ale grzeczność nie pozwalała mu teraz odejść. Wolał, aby naukowiec nie dowiedział się, że jest spokrewniony z jego pomocnicą.
- A gdzie ona teraz jest? - zapytał czarnowłosy. Lily spojrzała na niego z zaskoczeniem, lecz po chwili załapała aluzję.
- Zginęła podczas badań. - Oświadczył Arthur ze smutkiem. Przygryzł dolną wargę. - Kochałem ją.
Riven rozszerzył oczy. W tej chwili wszystko stało się jasne. Oto był powód, dla którego jego siostra go zostawiła. Miał ochotę zapytać się naukowca, jak? Kiedy? Gdzie? Dlaczego? Chciał wiedzieć wszystko. Tłumił łzy, które napływały mu do oczu. Westchnął. Nie miał siły.
Nagle poczuł, że czyjeś palce oplatają jego dłoń. To Lily, która przyglądała się mu oczekująco. Dodawało mu to odwagi. Ona wiedziała, że czarnowłosy bardzo chce dowiedzieć się więcej, ale się boi. Boi się przerażającej prawdy. Blondynka mocniej ścisnęła jego rękę.
- Możesz mi o niej opowiedzieć coś więcej? - zapytał w końcu Riven. Jego słowa wywołały triumfalny uśmiech na twarzy Lily.
- Nie wiem o niej zbyt wiele. - odparł Arthur. - Zajmowała się Laurel, była dla niej jak siostra. A, podobno miała młodszego brata. Nie mam pojęcia, jak się nazywał. Ale gdzieś w biurze mam list, który do niego napisała. Obiecałem go przekazać. Wybaczcie, muszę już iść. - skończył, a po chwili zniknął im z oczu. Czarnowłosy westchnął.
- Dlaczego nie powiesz Arthurowi, że to ty jesteś bratem Meredith? - spytała w końcu Lily. - Mógłbyś go poprosić, aby dał ci ten list i wtedy może dowiesz się...
- Nie teraz. - przerwał jej Riven. - Kiedyś mu to powiem. Teraz jestem niemal pewny, że znam powód dla którego mnie opuściła. Zostawiła mnie dla chłopaka. Około trzynaście lat temu, dwa lata przed katastrofą z defektami.
- Nie chcesz przeczytać tego listu? - domagała się blondynka.
- Nie. Może kiedyś.
- Rozumiem. - uśmiechnęła się, po czym poszła sobie.



***


Maddy i Laurel przechadzały się po korytarzach budynku. Jasnowłosa wyczekiwała momentu, w którym siostra Lily zacznie jej opowiadać o przeszłości blondynki. Bardzo ją to ciekawiło.
- No więc, co chcesz wiedzieć? - zapytała w końcu Maddy.
- Wszystko. - odparła szybko jasnowłosa.
- Wszystkiego to nawet ja nie wiem. - zaśmiała się siostra Lily. - Cóż, powiem tylko tyle, co wiem.
- Dobrze.
- Ja i Vaice, po tragicznej śmierci naszego ojca, uciekliśmy z domu. Przez jakieś półtora roku nie wiemy, co działo się zresztą naszego rodzeństwa. Jednak, kiedy po tym czasie wróciliśmy do domu... - jej głos się załamał.
- Co się takiego wydarzyło? - Laurel nie była cierpliwą osobą.
- W kuchni były wampiry. - bąknęła Maddy. - Vaice czekał na zewnątrz. Otoczyły mnie. Nie jestem pewna, ale kiedy byłam pół przytomna, do pomieszczenia ktoś wszedł. Mam przeczucie, że to mogła być Lily. Dlatego boję się najgorszego.
- Czego? Proszę, nie trzymaj mnie w napięciu, powiedz!
- Wampiry od dawna chcą obudzić Czystokrwistych. To również krwiopijcy, ale dużo silniejsi. Potrafią obrócić miasto w popiół w nie więcej niż kilka godzin. Mamy z takimi nikłe szanse. Żeby obudzić c]Czystokrwistych, potrzebny jest człowiek o czystej krwi. Takiego człowieka trzeba odnaleźć na dziesięć lat przed rytuałem. Myślę, że to właśnie miała na myśli ta dziewczynka, mówiąc o pionku. - opowiedziała siostra Lily.
- Niesamowite... - wyszeptała jasnowłosa.
- Ten dzień, o którym ci teraz mówię, miał miejsce w dzień katastrofy. Jedenaście lat temu. Boję się, że ja, albo Lily, to pionek. Dlatego poprosiłam Rivena, aby chronił moją siostrę.
- A ty? Co z tobą?!
- Ja sobie poradzę. - dodała Maddy. - Czy mogę również na tobie polegać? Ochronisz moją siostrę? Proszę. - chwyciła Laurel za ręce i popatrzyła jej prosto w oczy.
- Zgadzam się. - powiedziała jasnowłosa bez wahania. Dowiedziała się właśnie czegoś okrutnego. Czegoś, czego nawet Lily nie wiedziała.


***


Większość zdążyła się już zakwaterować w mieszkaniu. Każdy zaklepał sobie pokój, w którym będzie spał. Vaice chodził ostatnio wzburzony. Lily podeszła do niego.
- Co ci się dzieje, bracie? - zapytała spokojnie, patrząc na niego.
- Jesteś moją siostrą i nie domyślasz się? - odparł Vaice, patrząc na nią porozumiewawczo.
- Jesteś w nowym mieście, nikt cię tu nie zna i nie poderwałeś jeszcze żadnej dziewczyny? - zaapelowała blondynka, uśmiechając się krzywo.
- W dziesiątkę. - potwierdził jej brat, również szczerząc zęby. - Zamierzam jutro wybrać się do miasta. Idziesz ze mną?
- Vaice, znasz może taką jedną rzecz, która działa na każde istniejące ciało na tej ziemi? Przyciąga nas do podłoża. - zapytała Lily, robiąc poważną minę.
- No grawitacja. - odparł jej pewny siebie brat.
- Lenistwo. Nie mam ochoty iść jutro nigdzie.
- Kim jesteś i co zrobiłaś z moją siostrą? - zaśmiał się Vaice. - Normalnie to już dzisiaj byś się rwała, aby wszystko pozwiedzać.
- Ale dom Arthura też chciałabym pozwiedzać. Zatkało? - powiedziała śmiejąc się blondynka. - Kiedy indziej się wybiorę.
W tej chwili do pokoju weszła Kate.
- Meredith miała dość dużo piżam i różnych ubrań. Wystarczy dla każdej. - zaśmiała się brązowowłosa. - Idziesz z nami wybierać? - pytanie skierowała do Lily.
- Jasne. - blondynka wstała i ruszyła za Kate do innego pokoju.
Zbliżał się wieczór. Riven siedział na sofie w głównym salonie i penetrował wzrokiem każdy kąt pomieszczenia.
- Ślepy Romeo, nudzi mi się... - zagadał go Ken. Uśmiechał się złośliwie.
- Kiedy przestaniesz mnie tak nazywać? - odparł mu czarnowłosy, wykrzywiając usta w brzydkim grymasie.
- Dopóki nie uświadomisz sobie swoich uczuć. - wyszczerzył szerzej zęby blondyn.
- Już sobie uświadomiłem.
- Serio? - Ken usiadł obok niego na sofie. - A powiedziałeś jej? Jak tak, to co ona na to?
- Nie, nie powiedziałem. - na odpowiedź Rivena, blondyn popatrzył na niego znużony.
- No to teraz jesteś Niedoszły Romeo. Ja tak mogę w nieskończoność. - zaśmiał się Ken. - Mogę ci pomóc stworzyć nastrój.
- Podziękuję. Jeszcze będę musiał ciebie słuchać.
- Ale z nudów i tak ci pomogę. - dodał blondyn. W tym momencie do pokoju weszła Maddy z szerokim uśmiechem na twarzy.
- Meredith miała świetny gust. - oświadczyła. Dosłownie chwilę po jej słowach pojawiła się Lily z Laurel w innych ubraniach. Jasnowłosa miała na sobie krótkie spodenki i biały T-shirt. Natomiast blondynka również w spodenkach, lecz z czarną, nieco zwisającą bluzką z nadrukiem serca, wyglądała obłędnie.
Riven pamiętał te ubrania. Jego siostra uwielbiała te bluzki. Jednak mimo nostalgicznych wspomnień, nie mógł przestać myśleć, jak pięknie wygląda teraz Lily. Normalnie widywał ją w obwisłych ciuchach, najczęściej bojowych, lub jej ulubionym płaszczu.
- Ładnie? - zapytała blondynka, podbiegając do siostry. Obydwie zaczęły wymieniać zdania, które potem obróciły się w omawianie dalszej części planu.
- Lily! - krzyknął Ken, patrząc kątem oka na czarnowłosego. - Riven powiedział, że wyglądasz super słodko!
Blondynka przelotnie spojrzała na kolegę, rumieniąc się, po czym wróciła do rozmowy, jak gdyby nigdy nic. Riven spojrzał na blondyna morderczym spojrzeniem.
- Jesteś właśnie martwy. - wysyczał przez zęby.
- Ciesz się, że nie powiedziałem, że wygląda seksownie. Stary, miałbyś przerąbane! - Ken miał z tego wydarzenia ogromną frajdę. Czarnowłosy zarumienił się, po czym poszedł do pokoju, który sobie wybrał.


***


Była już noc. Pierwszy dzień w domu naukowca minął. Jutro, wszyscy będą mówić tylko o planie, jak zniszczyć defekty. Riven wyszedł na balkon i zaczął obserwować gwiazdy. Tutaj nie były tak dobrze widoczne jak w Strefie 27, jednak on poczuł, że jest teraz bliżej Meredith. Ona nigdy nie dotrzymała obietnicy. Nigdy nie oglądali razem gwiazd. Dopiero, kiedy spotkał Lily, bieg wydarzeń sprawił, że mógł zobaczyć niesamowity widok błyszczących punktów na niebie.
- Przywołuje wspomnienia, prawda? - ponownie zaskoczył go dzisiaj głos blondynki. - Już późno. Nie zamierzasz iść spać?
- Potem. Nie jestem zmęczony. - uśmiechnął się przelotnie, po czym powrócił do wpatrywania się w niebo. Lily również spoglądała na gwiazdy.
- Jak się czujesz? - zapytała, po dłuższej chwili milczenia. - No wiesz, po tym, czego dowiedziałeś się od Arthura...
- Jest w porządku. - powiedział szybko, nie spuszczając oczu z gwiazd. - Trochę po przeżywam i będzie dobrze.
- A dlaczego nie chcesz się spotkać z Meredith? - blondynka nie dawała za wygraną. - Mogłaby ci wszystko wyjaśnić. Tak to ciągle jesteś niezdecydowany...
- Naprawdę wolę to odłożyć na później. - zaapelował czarnowłosy. - Jedynie chciałbym wiedzieć, dlaczego nie zabrała mnie ze sobą. Albo dlaczego nie wypełniła obietnicy...
Lily spojrzała na niego. Westchnęła, lecz po chwili wpadła na pewien pomysł.
- Jestem ubrana w stare ubrania twojej siostry i mam tyle samo lat co ona, kiedy zginęła. - oświadczyła szybko, podchodząc bliżej czarnowłosego. - Może uznasz, że jej obietnica została spełniona za moim pośrednictwem?
Te słowa kompletnie zaskoczyły Rivena. Spojrzał na blondynkę i zauważył, że znowu się uśmiecha. Zawsze ten uśmiech dawał mu odwagi i pocieszał w trudnych chwilach. Lily za wszelką cenę starała się pomóc. To było jej zaletą.
- Dziękuję. - szepnął, ledwie słyszalnie. Uśmiechnął się do siebie. - Naprawdę, jestem ci wdzięczny.
Coś opornie szedł mi ten rozdział, więc nie zdziwię się, jeśli ktoś tym razem na serio uśnie, lub uzna to za nieco nudne. Mimo wszystko coś się dzieje. Dowiadujemy się, kto jest kandydatem na pionka (jakby tego jeszcze nikt nie odgadnął xD) i dlaczego Meredith opuściła Rivena :)