Strefa 27 - rozdział 13

~Rozdział 13

~ Nowy sprzymierzeniec, imię ducha przeszłości

W strefie 14 był okropny tłok. Wszyscy zachowywali się normalnie. Jakby defekty nigdy nie powstały. Ulicami chodziły kobiety z dziećmi, było też kilku żebraków, siedzących przy sklepach dopóki właściciele ich nie przepędzą. Wszędzie dominowały jasne kolory. Ulice przypominały zwyczajne miasto, z przedmieściem, które mieściło się bardziej na zachodzie. Ludzi było pełno. Strażników również.

Kate zaparkowała samochód jakieś trzy kilometry przed główną bramą. Bez zbędnych ceregieli wszyscy zostali wpuszczeni do środka. Oczywiście musieli najpierw udowodnić, że nie są defektami lub, co gorsza, wampirami. Lily wbiegła na główny plac. Cała strefa była ogromna! Mianowano ją jedną z najbogatszych stref. Blondynka zaczęła podziwiać otoczenie. Wokół było pełno sklepów oraz miejsc mieszkaniowych. Na środku całego placu była fontanna.

- Ślicznie tu. - oświadczyła Lily, uśmiechając się od ucha do ucha.
- Nie zapomnij, po co tu jesteśmy. - jej zapał został ostudzony przez Kate. Blondynka posłała „koleżance” wrogie spojrzenie. Ciągle nie mogła uwierzyć, że brązowooka jest tu z nimi. Lily nie żałowałaby jej, gdyby wtedy zginęła w tym pożarze. Blondynka westchnęła.
- Nie zgrywaj takiej sztywnej i daj mi się cieszyć. Kto powiedział, że wiecznie trzeba być profesjonalnym? - odgryzła się Lily z cynicznym uśmiechem na ustach.
- Ja sztywna? - spytała szybko Kate. - Przynajmniej nie wpadam w kłopoty co pięć minut.
- Przynajmniej nie jestem ofiarą losu. - odparła blondynka.
- Osz ty gówniarzu...! - wycedziła brązowooka przez zęby.
- Uspokójcie się obie! - Niemal krzykiem powiedział Vaice. - Ludzie zaczną się gapić.
- Ile ty masz lat? - zaciekawił się Riven, podchodząc do Kate.
- Kobiet o wiek się nie pyta. - podkreśliła brązowooka.
- Pewnie wstydzi się bycia tu najstarszą. - Lily nie mogła się powstrzymać i nie dodać komentarzu.
- Dwadzieścia pięć! - wydukała Kate. - Nie jestem taka stara.
Blondynka podniosła palec, żeby móc coś jeszcze powiedzieć.
- Siedź cicho. - zatrzymał ją Vaice. Jego młodsza siostra zrobiła niewinną minę i zrezygnowała z zabrania głosu.
- Dobra, Ken, gdzie jest więzienie? - zapytała Maddy. Vaice spojrzał na nią. Brązowowłosa nie czuła się dobrze, kiedy otaczają ją takie tłumy. To było widać.
- Tam. - w tym samym momencie, Laurel i Ken wskazali kompletnie różne kierunki, nie wspominając już o ciekawym zgraniu w wypowiedzeniu jednego słowa.
- Nie, o ile pamiętam, więzienie znajduje się niedaleko przedmieść. - wtrącił blondyn.
- Mylisz się. - odparła jasnowłosa. - Jest w miejscu bardziej odseparowanym od reszty strefy, czyli tam. - ponownie wskazała wcześniejszy kierunek.
- To trochę potrwa. - oznajmiła Lily. - Każde z was jest pewne swego?
- Tak. - odpowiedzieli równocześnie.
Blondynka westchnęła.
- W takim razie sprawdźmy - zaapelowała Lily. - pójdziemy w oba miejsca. Zobaczymy, które z was ma doskonałą pamięć, a które sklerozę. - dokończyła.
- Po prostu chcesz pozwiedzać tę strefę, mam rację? - zapytał czarnowłosy, wzdychając.
- Jak nadarzy się okazja, to czemu nie? - blondynka uśmiechnęła się szeroko. Możliwość poznania miejsca, w którym nie ma zbędnych trosk, wydawała się dla niej świetną zabawą.
- Jest w miejscu, o którym mówiła Laurel. - zaapelowała po chwili Kate, psując dobru humor Lily.
- Dlaczego tak sądzisz? - zapytał spokojnie Ken.
- Tamta kobieta ma męża w tym więzieniu. Odwiedza go regularnie. Wyryła sobie drogę do tego miejsca, więc nie ciężko mi jest to wyczytać z jej serca. - odpowiedziała brązowooka, uśmiechając się zwycięsko.
- A mówiłem, że się przyda? - oświadczył blondyn. - Szkoda tylko, że musiała się odezwać na moją niekorzyść. - dodał, starając się przyjąć porażkę. Nie często zdarzyło mu się pomylić, więc teraz było mu naprawdę smutno.
- Skleroza nie boli. - Riven nie powstrzymał komentarza. Ken zrobił wielkie oczy i uśmiechnął się.
- Mścisz się za Ślepego Romea, Ślepy Romeo? - odgryzł się blondyn.
- Oczywiście. - powiedział szybko czarnowłosy. Westchnął i spojrzał ukradkiem oka na Lily. Podobało jej się tutaj i nie ukrywała tego.


***


Więzienie w strefie 14 było ponurym miejscem, jak na całe miasto. Wokół było kilka drzew, krzaków. Mury były stabilne, konstrukcja budynku była wręcz bezbłędna. Szare cegły i kraty w oknach mówiły same za siebie. To tutaj.
- Co za... - komentarz Kate nie dobiegł końca, gdyż pisnęła cicho, zasłaniając usta ręką. - Dużo tu robali i błota. Nie mogli wybrać pogodniejszego miejsca na postawienie tego budynku?
- No właśnie, w końcu więzienie ma się kojarzyć z czymś kolorowym. Tak to interpretujesz, prawda? - spytała Lily uszczypliwie. Brązowooka prychnęła jej w odpowiedzi, co bardzo uszczęśliwiło blondynkę.
- Ken, co wiesz o tym miejscu? - zapytał Vaice. Jego wzrok skupił się na więziennych kratach.
- Strzeżone dwadzieścia cztery na dobę, strażnikami są obdarzeni. Więźniowie, którzy również mają dar, zakładają specjalne opaski, które uniemożliwiają im użycie mocy. Im gorszy czyn, tym wyżej w budynku jesteś zakwaterowany. Arthur zapewne jest na przedostatnim piętrze. - zaapelował blondyn.
- A nie na najwyższym? - zapytała Maddy.
- Na samej górze znajdują się plugastwa, które dopuściły się jakiegoś przestępstwa. - odparł Ken.
Wszyscy spuścili wzrok. Laurel natomiast nie mogła doczekać się momentu, w którym znowu zobaczy Arthura.
- Mam pewien pomysł, jak się tam dostać. Ale musicie mi zaufać. - oświadczył Ken. Po chwili zaczął tłumaczyć im plan działania. Jeden ochotnik pójdzie z nim jako niby więzień, który dopuścił się zabójstwa. Cała reszta to wspólnicy, jednak jedna osoba to świadek chcący zeznawać. Kilka osób zostanie na zewnątrz, aby patrolować teren i zdawać reszcie relacje.
- Ja chcę iść jako więzień. - oświadczyła Laurel.
- Lepiej będzie, jeśli będziesz patrolować teren. Wezmę ze sobą osoby, które umieją walczyć cicho. Dlatego pójdzie ze mną Lily, Maddy i Vaice. Ślepy Romeo będzie jako świadek zmyślonego wydarzenia. Reszta zostaje. Wszytko już jasne?
- Mhm... - Jasnowłosa przytaknęła. Blondynka zauważyła to i położyła dłoń na ramieniu koleżanki.
- Przyprowadzę Arthura całego i zdrowego. To obietnica. - powiedziała z determinacją w głosie. Była pewna swoich słów, co zrobiło wrażenie na Laurel. Blondynka jeszcze potwierdziła swoje słowa szerokim uśmiechem, po czym zaczęła iść w kierunku budynku.
- Czas na atak. - oświadczyła. Po jej słowach wszyscy ruszyli do więzienia i rozpoczęli akcję. Laurel obserwowała to z daleka. Ken rozmawiał ze strażnikiem przy drzwiach głównych i co jakiś czas wskazywał na Lily i jej rodzeństwo. Dla wiarygodności, Maddy, Vaice i ich siostra związali sobie ręce.
- Zastanawiam się, czy po tym wszystkim będziemy poszukiwanymi kryminalistami. - rozmyślania Kate rozbrzmiały w uszach jasnowłosej.
- Dla mnie to nic nowego. - odparła Laurel. - Z powodu uczestnictwa w eksperymencie Arthura, również jestem poszukiwana.
- I ty chciałaś pójść jako więzień? Dlaczego więc Ken nie wziął ciebie? Byłabyś świetna do tej roli i na dodatek bardzo wiarygodna.
- Nie wziął mnie, ponieważ stara się dotrzymać obietnicy, którą niegdyś złożył Arthurowi.
- Co? Komu?! - Brązowooka z niedowierzaniem popatrzyła na jasnowłosą. - Czy oni nie są wrogami?
- Rok przed tą okrutną katastrofą Ken często bawił się w ogrodzie u Arthura ze mną. Dopiero po pierwszym, nieudanym eksperymencie odszedł i zaczął być szkolony na strażnika. - odparła jasnowłosa.
- Ciekawa historia... - wymamrotała Kate, spoglądając na reszt grupy. Weszli już do środka.
Laurel poczuła nagle znajomy ucisk w żołądku. Zaczęła rozglądać się dookoła.
- Ej, młoda! Co ci jest?! - usłyszała krzyk brązowookiej, która podbiegła do niej, leżącej na ziemi. Oczywiście to było jej bezwładne ciało. Świadomość jasnowłosej była teraz na wolności. Ponownie nie potrafiła nic mówić, a każdy dźwięk z zewnątrz był zagłuszony, jakby krokami insektów. W tym momencie go zobaczyła. Ducha przeszłości. Kawałki szkła cały czas gościły w jego włosach, a krew spływała z czoła strumieniem.
- Powiedz mi, kim jesteś? - Laurel wysiliła się i przemówiła. Mimo wszystko, w gardle czuła okropny smak metalu.
- Nondum intellegitis neque recordamini me?* - powiedział monotonnie. - Habeo nisi desiderium*.
Mimo, iż duch nadal mówił w tajemniczym dla niej języku, zrozumiała fragment. Jedno słowo zapadło jej w pamięć. Ten duch użył go w innej formie, ale jasnowłosa miała nadzieję, że nie zmieniło ono znaczenia.
- Za kim tęsknisz? Proszę, odpowiedz mi! - rzekła Laurel. Duch popatrzył się na nią.
- Tęsknię za moją małą córeczką, za synami... - słowa, które wypowiedział, długo krążyły w powietrzu.
- Rozumiesz mnie. - oświadczyła jasnowłosa. - Powiedz mi zatem, kim jesteś.
Postać astralna przez pewien czas zastanawiała się, co odpowiedzieć. Duch co chwila patrzył się w niebo.
- Richard Moon. - zaapelował, po czym zniknął.
***
Lily była prowadzona przez Kena i jakiegoś innego strażnika. Czekała na znak, czyli moment, w którym blondyn sparaliżuje nogi niepotrzebnego świadka. Wtedy ona go ogłuszy. W więzieniu było tak, jak ona się spodziewała. Chłodno. Dominującym budulcem był kamień i cegła.
W końcu strażnik upadł na kolana. Blondynka kopnęła go w twarz z pół obrotu, co kompletnie odebrało mu przytomność. Ken odwiązał jej ręce i zabrał klucze od nieprzytomnego strażnika.
- Cela numer 205. Tam jest nasz cel. - Vaice podbiegł do siostry, a tuż po nim przybiegła Maddy. Po chwili wszyscy pobiegli dalej, szukając Arthura.
- Musimy się pospieszyć. Nie wiemy, jak długo Ślepy Romeo będzie w stanie zwodzić pozostałych strażników. - oświadczył Ken, nie odbierając sobie przyjemności nazwania Rivena Ślepym Romeem. Jak powiedział, tak zrobili. W pewnym momencie poczuli, jak ziemia drży. Trzęsienie nie trwało długo.
- Zdemaskowali nas. - rzekła Lily. Ten atak był, z całą pewnością robotą, czarnowłosego. - Chodźmy już. - zaapelowała, lecz po chwili zauważyła coś. Cela 205. Była bliżej, niż się tego spodziewała. Blondynka podeszła do krat i zajrzała do środka. Światło było słabe, ledwo dostrzegła postać w celi.
- To tutaj. - powiedziała Maddy, spoglądając do pomieszczenia. - Jakim cudem jeszcze nikt stąd nie uciekł? Kraty są okropnie słabe. Jedną ręką je złamię. - dodała.
- Zobacz, co jest w środku. - odparł Ken, wyjmując latarkę z kieszeni. Podświetlił wnętrze celi. W środku, tuż przed wejściem, było pełno łańcuchów. Ledwo można było ujrzeć zarys postaci, znajdującej się za nimi.
- Te łańcuchy są dla obdarzonych. Uniemożliwiają im użycie mocy. - oświadczył blondyn.
- Ale Arthur nie jest obdarzonym. - rzekł Vaice. - Po co mu te łańcuchy?
- To geniusz. Bezproblemowo wydostawał się z więzienia. Jednak teraz siedzi potulnie na miejscu. Nadal go nie rozgryźliśmy. - Ken westchnął. - Arthurze! Odezwij się! Jesteśmy tu po to, żeby cię stąd wydostać. - dodał głośniej.
- Cofnijcie się. - zaapelowała Lily. - Rozwalę te kraty.
- Powariowałaś?! - zaczęła Maddy. - Łańcuchy są odporne na magię. Nie złamią się.
- Ale ja nie chcę niszczyć ich magią. Zrobię przejście.
- Ale... - siostra Lily nie dokończyła zdania. Nie dowierzała temu, co usłyszała.
- Lepiej się cofnijcie. - Vaice uśmiechnął się szeroko. Reszta wykonała jego polecenie. Przyglądali się blondynce z zaciekawieniem. Lily pomachała chwilę rękami, po czym skierowała je w ścianę, tuż obok celi.
- Weźcie pod uwagę ostatnie słowa, jakie wyszły z jej ust. Powiedziała, że zrobi przejście. - zaapelował brat blondynki. W ścianie pojawił się tunel.
- Może i łańcuchy są odporne na magię, ale fundamenty już nie. - Lily uśmiechnęła się szeroko. - Arthur, możesz wyjść. - dodała, zaglądając do środka celi przez tunel. Zaskoczył ją jednak widok mężczyzny. Wysoki brunet o niebieskich oczach. Nie wyglądał na szalonego naukowca. Prędzej na seryjnego mordercę. Jako ubranie służyła mu tylko podarta, biała koszula i dresowe spodnie. Na twarzy miał niewielki zarost. Nie wyglądał na starszego od Vaice'a!
- To ty jesteś Arthur? - zapytała Maddy, mierząc mężczyznę wzrokiem.
- To on. - odpowiedź wyszła z ust Kena. - Młody naukowiec, który jest odpowiedzialny za defekty.
Lily podeszła do bruneta.
- Możesz być wolny. Mamy pomysł, jak to wszystko odkręcić. - powiedziała. Arthur siedział na ziemi w bezruchu, a jego wzrok zdawał się być nieobecny.
- Do tego jesteś nam niezbędny. - dodał Vaice. Ale nie brunet nic nie mówił.
- Laurel jest na zewnątrz. - rzekł Ken. Na dźwięk imienia jasnowłosej, brunet spojrzał na niego z niedowierzaniem. - Czeka na ciebie.
- Jest tu... - wymamrotał Arthur.
- Idziesz z nami? - zapytała Lily, uśmiechając się. Naukowiec popatrzył się na nią. Zmarszczył czoło, jakby skupiał się na każdym szczególe na jej twarzy. Vaice przyglądał się brunetowi. Dziwiło go jego zachowanie. Czyżby postradał zmysły, po prawie jedenastu latach siedzenia w zamknięciu?
- Pójdę. - oświadczył pewnym siebie tonem. Wstał z ziemi i otrzepał kurz z koszuli. Blondynka uśmiechnęła się szerzej, po czym wszyscy wyszli z celi.


***


Na zewnątrz, tuż przed wejściem do budynku, czekał Riven. Tupał niecierpliwie nogą. Był zmęczony, gdyż cała grupa strażników rzuciła się na niego, jak lwy na zebrę. Mimo tego, dał wszystkim radę. W takich miejscach jego moc jest najbardziej użyteczna.
- Ślepy Romeo, ty żyjesz! - usłyszał nagle. Nie miał wątpliwości, kto to powiedział. Z budynku wyszedł Ken, a zaraz za nim Maddy z Vaice'em i Lily. N szarym końcu znalazł się brunet. Czarnowłosy domyślił się, kim on jest.
- Widzę, że się wam udało. - odpowiedział, kompletnie ignorując blondyna.
- Dość szybko cię odkryli. Kiepsko ci idzie udawanie. - rzekł Ken, z chytrym uśmieszkiem na twarzy.
- Nie obwiniaj mnie. To wy się guzdraliście. - obronił się Riven. - A tak swoją drogą, co z nim zrobimy? - wskazał na Arthura. Ich nowy sprzymierzeniec nie wyglądał na przyjaźnie nastawionego. Brunet co chwilę zerkał na Lily przenikliwym spojrzeniem. Czarnowłosy zmierzył go wzrokiem. Ciekawe, co mu chodziło po głowie.
- Arthur! - w oddali można już było usłyszeć radosny głos Laurel. Biegła ona w stronę naukowca. Kiedy znalazła się dostatecznie blisko, przytuliła bruneta. Ten w odpowiedzi uśmiechnął się i pogłaskał jasnowłosą po głowie. Laurel w końcu puściła z objęć Arthura i zaczęła opowiadać mu o planie, który zamierzają za niedługo wprowadzić w życie.
Lily podeszła do Rivena.
- To wygląda jak spotkanie ojca z córką. - powiedziała, nie ukrywając uśmiechu.
- Powtórzę pytanie. Co z nim zrobimy? Będziemy tak sobie podróżować z nim? - zaczął czarnowłosy.
- Musimy poszukać miejsca, gdzie się ukryjemy. - odparła blondynka.
- To nie będzie proste.


***


Liz chodziła w kółko po pokoju. To pomieszczenia to był jej azyl. Ściany pomalowane były na ciemny fiolet. Wokół jedynym źródłem światła były świece. Na półkach poustawiane były lalki, które nie miały głów i niektórych kończyn, albo były po prostu spopielone.
- Nudzi mi się... - powiedziała czarnowłosa. Po chwili złożyła ręce i użyła swojej mocy. W jej dłoniach pojawił się ogień, który od razu zgasiła. - Znajdę pionek.

*Nie pamięta mnie?

** Tak bardzo tęsknię.

To tyle na dziś :) Mam nadzieję, że rozdział się spodobał.

Info – pojawiła się nowa zakładka „Zwiastun”. Można tam obejrzeć filmik mojego autorstwa, który opowiada główną fabułę Strefy 27.