Strefa 27 - rozdział 11

~Rozdział 11

~Zarys przeszłości, powrót z popiołów.

Lily siedziała obok swojego brata, bojąc się o jego zdrowie. Wcześniej ledwo uszedł z życiem, kiedy zaatakowała go Valentina, potem znokautował go wampir. Od jakiegoś czasu Vaice przyciąga do siebie pech. Blondynka westchnęła.

- Coś się stało? - zapytał jej brat, wpatrując się w nią. - Chcesz coś do jedzenia? Może wody?
- To chyba ja powinnam się o ciebie martwić. - uśmiechnęła się w odpowiedzi.
- Miałaś ostatnio jakąś wizję? - ton Vaice'a zmienił się. Był bardziej poważny niż wcześniej.
- N-nie... - wydukała Lily. - Pójdę pogadać sobie z Laurel, okej? - zapytała, stając na nogi.
- A czy ja ci bronię? - odparł Vaice. Blondynka uśmiechnęła się do niego w odpowiedzi i pobiegła do jasnowłosej. Jej brat przez pewien czas na nią patrzył. Jest szczęśliwa. Jednakże jeśli odzyska swoje wspomnienia... nic nie wiadomo. Ale on jest pewien jednej rzeczy. Dopóki może oglądać ten uśmiech, jest zdolny znieść wszystko.
***
- I co? - zapytała Lily, kiedy dowiedziała się, że Laurel rozmawiała z Meredith.
- Jak to, co? - odparła jasnowłosa. - Nie wiem, czy się tym dzielić z kimkolwiek...
- Za to opowiem ci również ciekawe wydarzenie z życia Rivena w naszej strefie. - Blondynka była pewna siebie. Laurel drgnęła. Więcej informacji było na wyciągnięcie ręki. Dowie się czegoś na temat Rivena! Potem... potem postara się zdobyć informację o innym członku drużyny. Może Vaice? Lub Maddy. Ta dwójka jest najbardziej niezrozumiała.
- Dobrze. - powiedziała jasnowłosa. - No więc... - zatkało ją. Nigdy wcześniej nie obgadywała kogoś, dlatego teraz niespecjalnie wiedziała, czy robi dobrze.
- Wszystko dobrze? - spytała Blondynka zmartwionym głosem. Po chwili zauważyła zakłopotanie koleżanki. - To może ja zacznę, co?
- Z-zgoda. - wymamrotała Laurel.
- Więc, co chcesz wiedzieć?
- Cokolwiek.
- He? No dobra, co by tu... - Lily zaczęła błądzić wzrokiem. Przez przypadek natknęła się na spojrzenie czarnowłosego. Kiedy ich oczy się spotkały, Riven momentalnie odwrócił głowę w przeciwnym kierunku. Blondynka skrzywiła twarz w brzydkim grymasie.
- Coś nie tak? - zaniepokoiła się Laurel.
- Co? - nie zrozumiała Lily. - A, nic. Po prostu się rozmyśliłam. - uśmiechnęła się.
- Rozumiem... ale... - zaczęła jasnowłosa. - ty... n-naprawdę... - jąkała się. Blondynka słuchała jej uważnie, co jeszcze bardziej ją krępowało.
- Wiesz co? - przerwała jej koleżanka. - Myślę, że wymianę plotkami zajmiemy się kiedy indziej. Dobrze?
Jasnowłosa była kompletnie zszokowana. Zauważyła jej skrępowanie? Nie... a może jednak?
- Mhm. - potaknęła Laurel. Kiedy Lily miała już zmienić temat, dodała. - Lecz ja myślę, że lepiej jak przynajmniej ja ci powiem, co przekazała mi Meredith.
- Hm? Okej. - blondynka uśmiechnęła się ponownie. - Mów.
Laurel nabrała powietrza i zaczęła mówić.
- Riven stracił matkę podczas swojego porodu. Jego ojciec z tego powodu popełnił samobójstwo, więc zajęła się nim Meredith. - tym razem słowa płynęły z niej jak wodospad.
- Nie wiedziałam... - wymamrotała Lily.
- Jednak około dwa lata przed katastrofą z defektami, jego siostra po prostu sobie poszła. Zostawiła go. Przyszła do Arthura i pomagała mu w eksperymentach. Nigdy nie poznałam przyczyn, a ona nie chce ich zdradzać. To tyle. - jasnowłosa westchnęła. Mimo, iż mówiła bez krępacji, teraz dziwnie się czuła. Tak jakby zrzuciła z siebie wielki ciężar, który został zastąpiony innym.
Lily nie odzywała się przez jakiś czas.
- Teraz rozumiem, dlaczego tak bardzo chciał znaleźć siostrę. - wydukała w końcu. - Mnie mówił tylko, że przez dwa lata żył na ulicy. Potem zaatakował go defekt i obudził się w strefie 27.
- Współczuję mu...
- Cóż, myślę, że on nie rozpamiętuje teraz przeszłości. Ona jest nieważna. To wszystko już się stało, to wszystko już przeżył. Czas na nowe przygody.
- Lily? - Laurel miała wrażenie, że blondynka nie mówi o Rivenie, tylko nieświadomie stara się sobie to wmówić.
- Pójdę już. Ken obiecał mi, że nauczy mnie wywoływać wizje. - Lily uśmiechnęła się na pożegnanie i pobiegła w stronę blondyna. Jasnowłosa westchnęła.
***

Ken wpatrywał się w drzewa, rosnące dookoła. Czuł wielką nostalgię. W końcu, strefa 14 to jego dom. Za jakiś czas tam wróci. Tylko co dalej? Ma się przyznać, że jest zdrajcą i współpracuje z Arthurem? Albo lepiej będzie, jeżeli wytłumaczy ich plan. Skoro naukowiec, który stworzył defekty, zna ich konstrukcję i słabe punkty, to jest szansa na pokonanie tego okrucieństwa.

- Nauczysz mnie w końcu? - do jego uszu dotarł znajomy głos i bardzo znajome zdanie. Nie miał wątpliwości, kto mu je zadał.
- Nie masz co robić, prawda? - zapytał ironicznie, spoglądając na blondynkę.

- Widzę, że ty też. - odparła Lily. - Obiecałeś, a w dalszą podróż wyruszymy prawdopodobnie dziś w nocy, lub jutro.
- Uparta jesteś, wiesz?
- Słyszałam to z tysiąc razy. - usiadła koło Kena.
- Okej, skoro już muszę... - blondyn na chwilę się zamyślił. Ukradkiem oka spojrzał w stronę czarnowłosego. Przyglądał się im. Ken uśmiechnął się chytrze. Dobrze wiedział, że Riven jest zazdrosny, zwłaszcza po tym, co ostatnio usłyszał. Oj, biedny biedny. Niech się nauczy zasady, że kto pierwszy ten lepszy.
- Hej, kontaktujesz jeszcze? - na ziemię sprowadziła go Lily. Postanowił więc się zabawić i nadal oglądać śmieszne miny Rivena.
- No więc na początku małe ćwiczenie dla ciebie. - Zaczął mówić ciszej i przybliżył się nieco do blondynki. - Wyobraź sobie kogoś i spróbuj przemyśleć, co się z nim może stać. Powodzenia. - skończył, gdyż ledwo powstrzymywał śmiech. Cały czas patrzył na Rivena, który aż kipiał wściekłością. Miał taką zabawną minę. - Idź i ćwicz.
- Dobra, nauczycielem nigdy nie zostaniesz. - odparła Lily. Wstała i wróciła do Laurel. Po krótkiej chwili obie zaczęły dyskutować. Ken podszedł do Rivena.
- Ej, ślepy Romeo. - zaczął. - Co jest? Zazdrość ci dupę ściska? - uśmiechnął się cynicznie.
- Nie nazywaj mnie tak. - odparł czarnowłosy. Był cały czerwony i to najbardziej bawiło blondyna.


***


Pod wieczór wszyscy zbierali się do dalszej drogi. Każdy sprawdzał, czy przypadkiem nie zapomniał czegoś ważnego. Podręczne torby nie były za bardzo wygodne podczas walki, więc z ostatniego incydentu z fałszywą strefą, mają już tylko 3 takie plecaki. Z czego każda zawiera niewielką ilość jedzenia, lin, bandaży i broni w postaci noży. Lily straciła swój bagaż podczas pożaru w fałszywej strefie. Nie zdążyła już go wynieść. Dziewczyna, z braku roboty, poszła ponownie kawałek dalej w las. Usiadła na najbliższej kłodzie i rozmyślała nad sytuacją. Po chwili przypomniała sobie o radzie Kena.
- Wyobrazić sobie... - wymamrotała niesłyszalnie. Zamknęła oczy i zastanowiła się, kogo chce sobie wyobrazić. Riven? Nie, o nim już prawie wszystko wiedziała. Może któreś z jej rodzeństwa?
- Może dowiem się czegoś o mojej przeszłości...- otworzyła oczy. Zdziwiła się, dlaczego tak nagle zainteresowała ją jej amnezja.
Spuściła głowę. Westchnęła i po chwili ponownie zamknęła oczy i skupiła się na postaci swojej siostry. Próbowała sobie przypomnieć, jak ona wyglądała jako nastolatka, potem jak mogłaby wyglądać jako starsza osoba. Nagle poczuła, jakby coś ciągnęło ją do tyłu. Chciała otworzyć oczy, ale było to dla niej niczym podnoszenie ciężaru. Przełknęła ślinę, która teraz wydawała się mieć metaliczny smak. Jej oddech stał się płytki, a powietrze tak gęste, że można by je kroić nożem. I wtedy zobaczyła coś...



Leżała na podłodze. Ciemność nie pozwalała jej określić wyglądu pomieszczenia, w którym się znajdowała. Tylko kilka świec podświetlało ściany i kredens. Cały czas ktoś się śmiał. Spróbowała poruszyć, ale momentalnie jej ręka odmówiła posłuszeństwa.
Gdzie ja jestem? Lily spojrzała na swoje ręce. Widziała je. Zazwyczaj, kiedy miała wizje, nigdy nie mogła się poruszyć, lub myśleć samodzielnie. Wizje zajmowały cały jej umysł. Teraz wydawała się być świadkiem tego wszystkiego. Miała poczucie, że nikt tu jej nie widzi.
Jeden z napastników kopnął leżącą na ziemi kobietę. Ta w odpowiedzi syknęła z bólu.
W tej chwili obraz zaczął się zniekształcać. Blondynka nie mogła nic na to poradzić.
W tym momencie pojawił się przed nią wyraźny zarys pokoju. Miał zapewne czerwone ściany. Nie... to krew. Krew jest wszędzie. Na ziemi leży ciało martwej kobiety. To nie ta sama, co przedtem. Ta ma blond włosy i szeroko otwarte, brązowe oczy. Wyglądała na około 40-50 lat. Nad zwłokami siedziała dziewczynka. Jednak tak jak wcześniej, Lily nie mogła określić jej wyglądu. Twarz była niewyraźna, a włosy mogły być również koloru blond lub rude. Nie wiedziała. Dziewczynka zaczęła krzyczeć.
- Gdzie jesteście?! - jej głos wyrażał przerażenie. - Wiem, że się gdzieś chowacie! Nie zostawiajcie mnie teraz samej! Proszę, błagam, niech ktoś się odezwie! Pro- przerwała nagle, gdyż została ogłuszona. Upadła na ziemię, tuż obok trupa kobiety.
Lily chciała do niej podbiec. Obudzić. Przepędzić napastnika. Ale nie mogła. Nie dała rady dostrzec twarzy, ani ich dotknąć. Nikt jej nie słyszał. Nikt jej nie widział. Nic. Jakby była duchem.


***


- Lily! - dobrze znany głos wyrwał ją z wizji. Szybko otworzyła oczy. Na początku obraz był zamazany, ale po chwili wszystko się zmaterializowało. Przed sobą, a raczej nad sobą, zobaczyła Rivena, Laurel i całą resztę.
- Wszystko w porządku? - wyrwała się jasnowłosa. Widać było, że bardzo się przejęła stanem blondynki.
- A czemu miałoby nie być? - Lily uśmiechnęła się blado. Podniosła się z ziemi i ułożyła w pozycji siedzącej. - Właściwie... co się stało?
- Ślepy Romeo o mało zawału nie dostał, jak zobaczył cię półprzytomną na ziemi. - mimo poważnej atmosfery Ken poczuł chęć zażartowania z czarnowłosego. Vaice'owi wymsknął się krótki śmiech, ale po chwili wrócił do rzeczy.
- Riven zawołał nas, bo ponoć zobaczył, że coś dziwnego się z tobą dzieje. Kiedy tu przyszliśmy, leżałaś na ziemi z szeroko otwartymi oczami i cała drżałaś. - wyjaśnił brat blondynki. - Więcej nic nie wiem.
Czarnowłosy posłał blondynowi wściekłe spojrzenie, na co ten ponownie uśmiechnął się krzywo. Lily wstała z ziemi i spojrzała na Kena.
- Chyba wywołałam wizję... tylko, że ona nie miała miejsca w przyszłości. To się już wydarzyło. Dawno temu. Nie wiem, jak dawno... - Maddy stała, jakby skamieniała. Czyżby się zaczęło?
- Co widziałaś? - zapyta k Vaice. Wyglądał na mało przybitego tą sytuację, co kompletnie zdziwiło brązowooką.
- Na początku była ciemność. A w niej jakaś osoba, nad którą ktoś się znęcał. Wokół były świece. - te słowa poruszyły Maddy. Lily widziała tę sytuację. - Potem natomiast było coś innego. Ciało innej kobiety. Obok siedziała dziewczynka. Rozpaczliwie wołała o pomoc, która nie nadeszła. Potem ktoś ją ogłuszył. Jednak nie wiem, kim są te osoby. Nie widziałam ich twarzy, ani nie rozpoznałam głosu.
- Więc możesz też przywołać wizje przeszłości. - zachwyciła się Laurel. - Jak dla mnie to ciekawe! - zaapelowała z uśmiechem.
- Dobra, - zaczął brat blondynki. - mimo wszystko musimy ruszać dalej. Znajdziemy Arthura i przekonamy go, choćby siłą, do współpracy. - wszyscy potaknęli, po czym wrócili po swoje rzeczy. Riven i Lily zostali w tyle.
- Ej, - zaczęła blondynka. - czemu Ślepy Romeo? - zapytała, śmiejąc się. Doprowadziła tym samym do sytuacji, w której czarnowłosy zarumienił się.
- Żebym ja to wiedział... - odparł, błądząc wzrokiem. Po chwili zobaczył jakąś postać, stojącą wśród drzew. Szykowała się do ataku. A jej celem była...! - Uważaj! - krzyknął Riven, powalając blondynkę swoim ciałem na ziemię. W ostatnim momencie uchronił ją od lecącego noża.
- Co się dzieje?! - zapytała spanikowana Lily. Odepchnęła nieco czarnowłosego od siebie, gdyż wylądowali na ziemi w dość dwuznacznej pozycji. Riven wstał i przyjął pozycję do ataku.
Zza drzewa wyłoniła się postać dziewczyny. Blondynka spojrzała w jej kierunku. To przecież była...
- Kate. - oświadczyła Lily, rozszerzając oczy.
Brązowowłosa stała z nożem w ręce i poszarpanych ubraniach. Włosy miała nieco krótsze, gdyż ogień musiał zrobić swoje. Ale przeżyła...
- To wy... - zaczęła groźnym tonem. - zabiliście Valentinę!
_________________________________________________
Dobra, przyznać się, kto usnął? Nie miałam żadnego pomysłu, jak przedstawić pierwszą wywołaną wizję Lily i powrót Kate do żywych... ale mogę wam za to zapewnić, że za niedługo (obawiam się, że nawet nieco szybko...) pojawi się Arthur! A z nim nowy problem... hehe, nie dam wam spokoju z główkowaniem nad zagadkami :P Pozdrawiam ;)