Strefa 27 - rozdział 6

~Rozdział 6

~ Duch przeszłości, plan.

Riven i Laurel biegli w stronę głównego obozu. To tam trzymany był ich więzień, Ken. Musieli natychmiast powiadomić Vaice'a o tajemniczym duchu, który objawił się jasnowłosej. Nagle zauważyli coś dziwnego. Lily siedziała obok Kena. Była potwornie blada. Obok niej stał jej brat, gotów spełnić każdą jej prośbę.

- Co się stało ? - zapytała Laurel, podbiegając do nich.
- Miałam wizję. - Wzrok blondynki był lodowaty. Wszyscy zdawali się być mocno zaskoczeni.
- Rzadko się zdarza, żeby moja siostra zobaczyła wizję dalszej przyszłości. - wyjaśnił Vaice, widząc zakłopotanie Laurel. - Zazwyczaj są to wizje, które mają wydarzyć się w przeciągu kilku tygodni, czasem nawet i dni. Ta jest nam naprawdę daleka.
- Jak to rozpoznałeś ? - spytała Laurel.
- Lily to po prostu czuje. Prawda ?
- Laurel widziała ducha. - zaapelował szybko dotychczas milczący Riven. - Duch przeszłości. Chciał czegoś od nijakiej Elen. - na dźwięk tego imienia Vaice szeroko rozszerzył oczy. Przez ułamek sekundy wydawał się mocno zszokowany. Po chwili jednak opanował się. Uśmiechnął i postanowił drążyć temat.
- Co to duchy przeszłości ? - zapytał Ken.
- To duchy, które mają jakieś niedokończone sprawy w naszym świecie. Porozumiewają się za pomocą medium, takim jak ja. Jednak ten jest naprawdę tajemniczy. - wytłumaczyła jasnowłosa. - Mówi w nieznanym mi języku.
- Opiszesz, jak on wyglądał ? Ten duch. - dodała Lily, wstając z krzesła. - Pójdę po szkicownik i spróbuję zrobić autoportret, dobrze ?
- Okej. - odparła Laurel.

***

Po krótkim czasie dziewczyny zajęły się szkicowaniem tajemniczego ducha. Vaice nadal starał się rozmawiać z więźniem, obmawiając jakiś tajemniczy plan. Jedynie Riven siedział cicho. Spoglądał przed siebie, głęboko rozmyślając. Jego myśl krążyła tylko wokół jednej osoby. Meredith. Dzisiaj dowiedział się, że Laurel naprawdę widzi duchy, więc miał nadzieję, iż spotka siostrę. Będzie mógł z nią porozmawiać. Od tak długiego czasu...
- Skończyłyśmy. - zaapelowała jasnowłosa, pokazując dzieło, które stworzyły. - Lily, naprawdę ślicznie rysujesz. - zwróciła się do koleżanki.
- Nic w tym nadzwyczajnego. - odparła blondynka. Pokazała rysunek tak, aby każdy mógł go widzieć. Vaice i Ken wydawali się zszokowani.
- Znam go. - zaczął blondyn. - Miał poważny wypadek, kiedy byłem mały. Wjechał prosto... - nie dokończył, gdyż napotkał ostre spojrzenie brata Lily. - Znaczy, nie pamiętam reszty. - szybko zmienił temat.
- Ale to przynajmniej jest jakaś poszlaka. - dodała Laurel. Po chwili spojrzała na blondynkę. - Lily ? - dziewczyna tęsknym wzrokiem wpatrywała się w rysunek. Pogładziła delikatnie miejsce, gdzie były włosy postaci narysowanej.
- Wszystko w porządku, siostro ? - zapytał Vaice zmartwionym głosem.
- Tak tylko... - odparła blondynka. - on wydaje mi się znajomy...
- A waśnie, miałem wam coś powiedzieć. - zaapelował szybko brat Lily. - razem z Kenem obmyśliliśmy kompromis. - po tych słowach podszedł do więźnia z nożem w ręku i przeciął sznury, uwalniając chłopaka.
Wszyscy w razie wypadku byli w pogotowiu.
- Spokojnie, on jest teraz z nami. Proszę, wyjaśnij cały plan. - dodał Vaice.
- Laurel jest asystentką Arthura. - zaczął blondyn. - Była obecna przy eksperymentach. Może wiesz, jak je zbudowano ? Jakie mają słabe punkty ? Cokolwiek.
- Wybacz, ale ja tylko sprawdzałam ich jakość i podawałam narzędzia. Meredith je testowała, ale również wie o nich tyle co ja. Wasz plan nie wypali... - zaapelowała jasnowłosa ze skruszoną miną.
- Jest ciąg dalszy. - odparł blondyn. - Ani ty, ani Meredith o nich nie wiecie nic. Najwięcej o nich wie sam ich stwórca.
- Arthur. - powiedziała Lily.
- Zgadza się. - dodał Ken. - Jedynym sposobem zwalczenia defektów jest współpraca z naukowcem. Trzeba go wydostać z więzienia i zacząć pracę nad antidotum, lub coś, co pomoże choć trochę.
- Nawet świetny pomysł, ale myślisz, że tak łatwo wypuszczą Arthura ? - zapytał Riven.
- Pomogę wam się dostać do środka. Trzeba jakoś go wydostać. To tyle.
- To znaczy, że... - ciągnął czarnowłosy.
- Tak. Musimy dostać się do strefy 14 i uwolnić stamtąd Arthura. - dokończył blondyn. - Dzięki temu może odpokutuje swój czyn. Ty też, Laurel. - tu ostro spojrzał na jasnowłosą.
- Rozumiem. - dziewczyna uśmiechnęła.


***


Po obmówieniu szczegółów każdy poszedł w swoją stronę. Wszyscy byli zmęczeni. Ken obiecał zachowywać się grzecznie, póki ich plan ma wejść w życie. Do tego czasu będzie mógł z nimi współpracować. Blondyn poszedł wzdłuż budynków i zaczął powoli rozmyślać. Po chwili spostrzegł jakiś cień, stojący niedaleko. Była już noc, więc większość powinna już spać.
- Kto tam !? - zapytał, przygotowując się do walki. Jednak z cienia wyszedł Vaice.
- Mam do ciebie sprawę. I do Laurel. - zaapelował krótko.
- Do mnie ? Co takiego ? - Ken był coraz bardziej zdezorientowany.


***


Laurel przechadzała się powoli wzdłuż ściany jednego z budynków. Uśmiechała się do siebie. Mimo panującej sytuacji udało jej się zaprzyjaźnić z ludźmi z tej strefy.
- Że co !? - usłyszała nagle głos Kena. Powoli przeszła kawałek dalej i obserwowała zamieszanie zza bezpiecznego schronienia, jakie dawały jej cienie drzew.
- Dobrze słyszałeś. - powiedział Vaice. - Masz nigdy więcej nie wspominać o przeszłości tajemniczego ducha, którego widzi Laurel. - jasnowłosa rozszerzyła oczy. Chodzi im o tę sytuację sprzed kilku godzin ? A może po prostu ten duch jest niebezpieczny ? Albo coś jeszcze gorszego, co ona nie mogłaby sobie wyobrazić!
- Ale dlaczego ? Skoro ona go widzi, może któreś z was w jakiś sposób jest z nim powiązane i ten duch...
- Tak, jest. - zaapelował szybko brat Lily. - powiem to może tak. Nigdy nie wspominaj o tym wypadku przy mojej siostrze.
- Dlaczego ? - Laurel podświadomie wypowiedziała te słowa, zdradzając się.
- Podsłuchujesz !? - spytał szybko blondyn.
- Nie, ja tylko... usłyszałam was przechodząc. - wytłumaczyła.
- Do ciebie również mam sprawę. - odparł Vaice. - Nie wspominaj o tym duchu przy Lily i nie słuchaj go. - zaapelował.
- Ale dlaczego ? Możesz mi to wytłumaczyć ? - domagała się jasnowłosa.
- Przykro mi, ale lepiej, jeśli to zostanie pomiędzy mną a Maddy.
- Maddy ? - nie zrozumiał blondyn.
- To również moja siostra. Dla mnie jest tylko o rok młodsza, natomiast dla Lily o 7 lat starsza.
- To rozumiem, ale wyjaśnij mi, o co chodzi z tym duchem ? Znasz Elen ? - w tym momencie oczy Vaice pojaśniały.
- Mówił coś o Elen ?
- Wiesz tak dużo, powinieneś mi o tym powiedzieć!
- Uwierz mi, ale wolałbym nie.
- Czy to ma jakiś związek z amnezją Lily ? - Laurel starała się za wszelką cenę przekonać brata blondynki do opowiedzenia jej o tym. Bardzo chciała wiedzieć, kim jest Elen i ten tajemniczy duch.
- Tak i to ogromny. - odparł Vaice. - Powiem ci tylko tyle. Lily nie miała łatwego życia przed pojawieniem się defektów. A ja... - tutaj jego głos zaczął się łamać. - Ja... zostawiłem ją... Uwierz mi i nie słuchaj tego ducha. Oraz nie mów o nim przy mojej siostrze. Ja naprawdę wolę oglądać ją beztroską i roześmianą. Nigdy nie chcę już zobaczyć tej pustki w jej oczach...
Laurel byłą wstrząśnięta.
- Ty znasz jej przeszłość ?
- Nie całą. Spełnisz moją prośbę ?
- Dobrze.
- Ja też się z tym zgadzam. - dodał Ken. - A teraz, czy pozwolicie mi łaskawie już iść ? Zmęczony jestem.
- Jasne. - odparł Vaice uśmiechając się szeroko. - Lepiej ty też idź już spać. - zwrócił się do Laurel i wraz z blondynem odeszli.
Jasnowłosa również miała już iść, ale zatrzymał ją nagły podmuch wiatry i dobrze znany dreszcz. Jest tu. Duch przeszłości.



Wszystko teraz wydawało się przygłuszone. Niemal odległe dla jej uszu. I wtedy pojawił się tajemniczy mężczyzna. Dopiero teraz Laurel zwróciła uwagę na jego wychudzone policzki i ciemne, brązowe włosy, idealnie współgrającymi z piwnymi oczami.
- Fuge...* - wychrypiał. - Sumit diripio.** - dodał.
- Nie rozumiem cię... - tym razem jej cielesna forma była z nią połączona. Nie rozłączyła się z ciałem.
- Nolite audire eum.*** - zwrócił się do niej. - Desidero... - to słowo zapadło jej w pamięć, wiedziała, co oznaczało.
- Za kim tęsknisz ? - starała się brzmieć w miarę stanowczo.
- Elen... - po jego policzku spłynęła łza.
Tutaj wizja się skończyła. Najwidoczniej on nie może powiedzieć Laurel dokładnie tego, o co mu chodzi. Musi dawać znaki. O co chodzi ? Nie mogła go zrozumieć. Lecz teraz, tak jak poprzednim razem, dopiero pod koniec zrozumiała jego słowa.
- Bierze tabletki ? Kogo mam nie słychać, albo ona ma nie słuchać ? Dlaczego trzeba uciekać ? - miała tyle pytań, ale żadnej odpowiedzi.


***


Następnego dnia wszyscy byli już gotowi, aby ruszyć do strefy 14 i wcielić swój plan w życie. Lily, jak zwykle była pierwsza na miejscu zbiórki.
- Idziemy ? - zapytała, kiedy wszyscy się już zebrali. Musieli podążać drogą, na której będzie pełno defektów, dlatego każdy miał być przygotowany na walkę. Vaice szedł pierwszy. Przy bramie jednak ktoś na nich czekał. Brat Lily rozszerzył oczy. Od razu rozpoznał te oczy...
- Maddy...

__________

To tyle na dziś :D
*Uciekaj.
**Ona bierze tabletki.
***Nie słuchaj go.