Strefa 27 - rozdział 5

~Rozdział 5

~ Zacząć od nowa, duchy przeszłości i wizja przyszłości.

Lily szybkim krokiem przemierzała las. Szła do głównej bramy, na patrol. Jej wzrok był nieobecny. Była jednocześnie taka zła, ale i smutna. Zaczęła sobie uświadamiać pewną rzecz. Kłótnie z Rivenem, jej przyjacielem, sprawiają jej ogromny ból. Jednak nie jest ona w stanie zaprzestać, przeprosić. Dlaczego ?

W tym momencie spojrzała w niebo. Było błękitne. Chciała się uśmiechnąć, ale nie mogła. Chociaż po raz pierwszy, od dłuższego czasu, nie było żadnych chmur.

- Ładna pogoda, prawda ? - niemal podskoczyła, słysząc ten głos. Odwróciła się. Nie miała wątpliwości, kto za nią stał. Jej wzrok nie wyrażał żadnych uczuć.
- Mhm... - odparła od niechcenia.
- Posłuchaj... - Riven zaczynał coś mówić, jednak szybko się zatrzymał.
- Zamierzasz znowu prawić mi kazanie ? - zapytała Lily. Lecz w głębi serca skarciła się za te słowa, ale nie mogła przestać. Dlaczego ?
- Co ?
- Dobrze słyszałeś. - przestań. Jeśli to dokończy, jej dawne obawy mogą się ziścić. - Znowu zamierzasz wyzywać mnie od mięczaków ? Albo, jak ty to określiłeś, od kogoś takiego jak Gabriel ? - na te słowa, niemal wewnętrznie upadła. Jednak jej twarz nie wyrażała smutku. Czarnowłosy zamrugał kilka razy i odszedł.
- Lily, ty idiotko! - pomyślała Blondynka. Po krótkiej chwili pobiegła dalej. Musi być silna. Zawsze musi...
***
Laurel postanowiła porozmawiać z Lily. W tym celu podążyła za nią do głównej bramy. Wiatr delikatnie czesał jej długie, jasnobrązowe włosy. Uśmiechnęła się sama do siebie. Udało jej się ułożyć pewien plan, dzięki któremu może jakoś wynagrodzi światu, ten cały incydent. Po krótkiej chwili zauważyła Lily stojącą przed główną bramą. Podeszła do niej i uśmiechnięta zaczęła mówić.
- Posłuchaj... - nie dokończyła. Już sam fakt, że blondynka na nią nie spojrzała, dał jej się we znaki. Lily patrzyła się na coś, a raczej na kogoś. Defekty. Cały czas czatowały pod główną bramą. Każdy z nich chciałby się tu dostać i zatopić zęby w krwi obdarzonych.
- Co się stało ? - zapytała blondynka po chwili niezręcznej ciszy.
- Znaczy się... ja chciałam zapytać o... Gabriela... - wymamrotała jasnowłosa. Lily spojrzała na nią. Jej wzrok był pusty.
- To był mów brat. Zginął, pożarty przez defekty. - streściła krótko blondynka. - Ty też uważasz, że powinnam zwolnić ?
- Co ?
- Chyba zbyt szybko ci zaufałam i nazwałam przyjaciółką, nie uważasz ? - jej wyraz twarzy był nieodmienny.
- Może trochę.
- W takim razie zacznijmy od nowa. Miło mi cię poznać, jestem Lily. - tym razem się uśmiechnęła. Laurel odwzajemniła gest szczęśliwa.
- Jestem Laurel. Miło mi.

***

Riven chodził w kółko, nie mógł przestać myśleć o tym, co miało miejsce całkiem niedawno.

- Nie wierć się tak! - w oddali słychać głos Vaice'a. Miał na myśli związanego Kena, który zdążył już pewnie odzyskać przytomność.
- Kiedyś oboje tego pożałujecie! - krzyczy blondyn, próbując uwolnić się od więzów.
- Ha, poważnie ? A czemuż ? - zapytał Vaice z wielkim uśmiechem na twarzy. Nie wyglądał na takiego, co by się nabijał z więźnia. Starał się bardziej rozmawiać z Kenem, jakby był jego kumplem z podstawówki.
- Będę potężnym człowiekiem. Jeszcze zoba... - w tej chwili blondyn mocno rozszerzył oczy. Vaice spojrzał w stronę, w którą patrzyła więzień i zrozumiał powód jego przerażenia. Byli niedaleko siatki, oddzielającej bezpieczną strefę od okrutnej dżungli. Wszędzie dookoła były defekty, ale nie tylko to przeraziło. Spojrzenie Rivena mroziło krew w żyłach. Czarnowłosy westchnął głęboko i podszedł do ogrodzenia.
- Wynocha stąd! - krzyknął, aż ziemia pod potworami się zatrzęsła.
- Obdarzony, magia ziemi... - szepnął Ken. Przełknął głośno ślinę. Poprzednio walczył z panią powietrza, Lily, a tacy mają wiecznie głowę w chmurach. Ten jednak potrafi oprzeć się jego atakom. Jeśli dojdzie do starcia, będzie źle dla blondyna.
- Nie forsuj się tak, stary. - powiedział Vaice, z uśmiechem podchodząc do kompana. - Co cię tak rozzłościło ?
- Daj mi spokój, nie mam nastroju. - odparł czarnowłosy, gapiąc się na bramę. Większość defektów już uciekła, jednak znalazły się jeszcze tacy odważni, którzy chcieli upewnić się, że mają się czego bać.
- Spokojnie. Usiądź, wyluzuj, pogadaj sobie z naszym schwytanym naczelnikiem, on chętnie cię wysłucha. - Brat Lily uśmiechnął się.
- Prędzej odetnę sobie uszy. - odparł oschle Ken, słysząc słowa wroga.
- Widzisz ? - dodał zadowolony Vaice.
- Zdaję mi się, czy ty mnie nie słuchasz ? - zirytował się blondyn.
- Oj no, weźcie, rozchmurzcie się. Nie musicie mieć min jakby was spodnie uwierały, nie ?
- Przymknij się, Vaice. - dodał Riven, wracając do chodzenia w kółko.
- Ale ponuraki. - mruknął chłopak, po czym, z nudów, zaczął liczyć trawę.
W pewnym momencie Riven ryknął głośno.
- Muszę coś załatwić. Przypilnuj go, Vaice. - wskazał na więźnia. Pobiegł w stronę lasu.
- A tak zapytam, po co mnie jeszcze trzymacie ? - zapytał Ken.
- Racja, on dziwnie się zachowuje. - odparł Brat Lily, kompletnie zbijając blondyna z tropu. Spojrzał na niego i wybuchnął śmiechem. - Haha, tylko się z tobą droczę, nie bądź taki sztywny. Trzymamy cię, ponieważ jesteś niebezpieczny. Czemu ścigacie Laurel ?
- Ponieważ ona jest wspólniczką Arthura! To przez nią teraz Obdarzeni muszą walczyć!
- Skąd wiecie, że ona mu pomagała ?
- A czemu wy jej bronicie !? - tym razem Ken krzyknął. - Myślisz, że ona może to wszystko naprawić !?
- Czekaj! - odparł Vaice z błyskiem w oczach. - To co mówisz, ma jakiś sens.
- Robisz sobie ze mnie żarty ? - spytał blondyn. Mimo to, w głębi duszy, przyznał, że ten żart go nieco rozbawił.
- Laurel była obecna przy tworzeniu czipów, które potem jakoś zawładnęły większością ludzi. Zna ich budowę. Może ona naprawdę może to naprawić ?
- Gratuluję pomysłu, Einsteinie. - dodał Ken znużonym tonem.
- Trzeba to powiedzieć reszcie!
- Świetnie. W takim razie uwolnisz mnie, żebym mógł iść z tobą i przekazać im tę niesamowitą wiadomość ?
Vaice zaniemówił.
- Cholera... - wymamrotał. Usiadł na krześle niedaleko więźnia. Musiał czekać. - Może w coś zagramy ? Dla zabicia czasu.

- Nie.
- Rany, kolejny ponurak się znalazł. - i dalej tak siedzieli w ciszy.
***
Lily i Laurel siedziały na ławce, przed główną bramą i rozmawiały.
- Czasami cieszę się, że to wszystko miało miejsce. Defekty i moja utrata pamięci. - zaapelowała Lily. - Dzięki temu mogłam poznać takich ludzi jak wy.
- Przynajmniej ty się cieszysz. - odparła jasnowłosa. - Cieszę się, że przynajmniej jedna osoba jest z tego zadowolona i nie robi z tego katastrofy.
- Przecież wszystko da się naprawić. Potrzeba tylko czasu.
W tej chwili przed nimi pojawił się niespodziewany gość. Blondynka spuściła wzrok.
- Laurel, - zaczął Riven poważnym tonem. - pokaż mi Meredith.
- Nie mogę. - odrzekła dziewczyna. - Musiałbyś mieć coś, co do niej należało.
W tym momencie nastała okropna cisza.
- Jest jedna rzecz, ale nie mam jej już. Zgubiła się.
- A co to było ?
- Lusterko.
Na te słowa Lily spuściła wzrok. Sytuacja nieco przytłaczała Laurel. Pamiętała, co powiedziała jej Lily. Ona sekretnie kochała Rivena. Teraz nawet na siebie nie patrzą. Nie rozmawiają.
- Jak tylko odnajdziesz coś, co kiedyś należało do twojej siostry, daj mi znać. Może uda mi się ci ją pokazać. - Jasnowłosa uśmiechnęła się pocieszająco.
W tej chwili blondynka szybko wstała z ławki.
- Laurel, idę sprawdzić co u Vaice'a. - zaapelowała, po czym szybko ruszyła w stronę lasu, nie czekając na odpowiedź.
Laurel odprowadziła ją wzrokiem, po czym spojrzała na ławkę. Na miejscu, gdzie wcześniej siedziała Lily, było małe, poręczne lusterko. Kiedy Riven je zobaczył, ze zdumienia aż rozszerzył oczy.
- Znalazła je... - wyszeptał, nie spuszczając wzroku z przedmiotu. Laurel wzięła lusterko do ręki.
- Może powinieneś podziękować Lily. Skoro znalazła lusterko twojej siostry. Meredith, co o tym myślisz ? - dodała jasnowłosa, patrząc w powietrze.
- Jest tutaj ? - zapytał Riven w pośpiechu, rozglądając się.
- Oczywiście! - odparła Laurel. - Nie odstępuje mnie na krok.
- Poważnie ? - W tym momencie Riven usiadł na ławce obok jasnowłosej.
- Tak. Mogę spróbować ci ją teraz pokazać. - dodała. Czarnowłosy patrzył na nią wyczekująco. W końcu będzie mógł porozmawiać z siostrą.
Laurel ujęła lusterko w obie ręce i mocno się mu przypatrzyła. W tym momencie mocno zakręciło jej się w głowie. Wstała z ławki i przez przypadek upuściła lusterko. Riven wymówił jej imię, ale słyszała je jakby z jego ust wydobywał się dźwięk szeptów owadów. Odwróciła się. Widziała siebie. Widziała siebie, leżącą bezwładnie na ławce. Spojrzała za siebie. Zauważyła pewnego mężczyznę. Stał on w potarganym, czarnym garniturze. Na czole miał rozcięcie i kawałki szkła na marynarce.
- Kim jesteś ? - zapytała, ale słowa i dźwięk wydobył się nie z niej, lecz z jej ciała, leżącego na ławce. Riven cały czas coś do niej mówił, co było okropnie niezrozumiałe.
- Kim, do cholery, jesteś !? - tym razem krzyknęła. Mężczyzna był bardzo wysoki, nie wydawał się mieć złych zamiarów. Jego uśmiech był pokorny. Jednak jego oczy były niespokojne. Jakby czegoś się obawiał.
- Desidero...* - wymamrotał w tajemniczym dla Laurel języku. Był duchem przeszłości, teraz to zrozumiała. Pojawiają się tylko wtedy, kiedy potrzebują coś przekazać. Jednak rzadko się zdarza, żeby taki duch mówił w tajemniczym języku.
- Co ty mówisz ? - spytała ponownie Laurel.
- Elen... - to z pewnością jest czyjeś imię. - Elen, quid fecisti…?** - po jego policzkach popłynęły łzy. Po tym zniknął.
W tej chwili Laurel obudziła się. Wzięła głęboki wdech , gdyż uświadomiła sobie, że przez całą iluzję prawie nie oddychała.
- Wszystko w porządku ? - zmartwił się Riven.
- Ja... widziałam postać astralną, ale to nie była Meredith. Twoja siostra to duch, który towarzyszy mi cały czas, nawet teraz ją widzę. Ale ta postać... to duch przeszłości. Pojawił się dopiero teraz. Czy ktoś z was zna osobę o imieniu Elen ?
- Przykro mi, ale nie.
- Tak myślałam.
- Co ten duch ci powiedział ?
Jasnowłosa mocno się zamyśliła. Teraz, język którym posługiwał się mężczyzna, zaczął być dla nie zrozumiały. Znała każde słowo, jakie wypowiedziała postać astralna.
- Że tęskni.
***
- Vaice! - krzyknęła Lily, podchodząc do brata. - Jak się miewa nasz więzień ?
- Siedzi i chyba nic mu nie jest. - odparł Vaice, spoglądając ukradkiem na Kena.
- To dobrze.
- Obmyśliłem z nim nawet ciekawy plan. - jej brat uśmiechnął się. W jego czarnych oczach pojawił się błysk idei.
- Czyżby ? A jaki ? - w tej chwili jednak Lily upadła na kolana.
- Siostra! - krzyknął Vaice, padając obok blondynki.
- Co jej jest !? - nawet Ken wydał się zaniepokojony. Jednak od tej chwili Lily nic już nie słyszała.



Najpierw pojawił się ogień. Wszędzie był ogień. Dym unosił się wysoko nad niebem. Nie mogła oddychać. Z otumanieniem spoglądała na scenerię. W tej chwili ujrzała czarnowłosą postać. To Riven, pomyślała. Ze sztyletem w ręku szedł prosto w ogień. Chciała krzyknąć, żeby go zatrzymać, ale miała tak zachrypnięty głos od spalin z powietrza, iż jej głos był niesłyszalny. Nawet dla niej...Jej głos był tak odległy dla jej uszu. A on nadal szedł na pewną śmierć...
Lily ocknęła się gwałtownie zlana zimnym potem. Spojrzała na Vaice'a i Kena, przyglądającym się jej w oczekiwaniu. Mimo, że w gardle miała sucho, wykrztusiła z siebie kilka słów.
- Miałam wizję.
* Desidero – tęsknię
** Elen, quid fecisti – Elen, coś ty narobiła ?