Strefa 27 - rozdział 4

~Rozdział 4

~Zakazane imię.

- Walcz! - krzyknęła Lily i zwinnym ruchem podbiegła do Kena. Zaczęła zawzięcie wymachiwać nożem przed jego twarzą. Jednak on okazał się strasznie szybki.
- Wiedziałem, że to zrobisz. - zaapelował. W tej chwili zniknął jej z pola widzenia.
- Co ? - zapytała, stając w miejscu i rozglądając się wokół. W tym momencie przeszył ją rażący ból.
Chwyciła się za głowę, próbując go wytrzymać.
- Nie dasz rady ze mną wygrać. - przed jej oczami pojawił się, jakby znikąd, Ken. - Nie pokonasz mojej telepatii. - Jego szeroki uśmiech pogłębił się. Jednak blondyn po pewnym czasie ujrzał, że Lily unosi się w powietrzu i nie zwija się z bólu.
- To twój pierwszy błąd. Zdradziłeś mi swój dar. - zaapelowała z uśmiechem. Starała się nieco ukryć swoje przerażenie. Telepata to naprawdę ciężki przeciwnik. Za chwilę bez problemu może dowiedzieć się, jaką mocą włada blondynka. Wkurzało ją to. Ale jeśli go pokona, będzie o jednego mniej. Przynajmniej tyle.
- Mówię po raz kolejny: Oddaj Laurel, wtedy zostawimy was w spokoju. - Oświadczył Ken, przybierając nieco poważniejszy wyraz twarzy.
- Nie zgadzam się. - odparła blondynka tworząc kilka powietrznych noży, które po pewnym czasie zaatakowały mężczyznę. Ten jednak, nieco wyczerpany, zaczął rzucać w Lily ostrymi narzędziami. Niektóre z nich spowodowały kilka ran na ciele blondynki.
***
Laurel siedziała na ławce i czekała na powrót Rivena. Co chwilę patrzyła w stronę lasu, jakby spodziewała się, że zaraz ktoś z niego wyjdzie. Bała się o Lily. W końcu, jej przeciwnikiem był sam zastępca naczelnika. Są pogłoski, że on przewiduje ruchy innych, nim zaatakują. Zadrżała. Nie mogła nic zrobić, tylko czekać.
- Już jestem. - usłyszała dobrze znany jej głos.
- Gdzie byłeś ? - zapytała. Riven nawet na nią nie patrzył. No tak. W końcu jest ona wspólniczką Arthura. Mordercy jego siostry. Czarnowłosy jest świadomy, że Laurel widzi Meredith, wie też, że jego siostra widzi i słyszy to, co dzieje się wokół. Dlatego stara się nie wpaść, tak jak wtedy, kiedy zaatakował Laurel.
- Sprawdzałem, czy Vaice nie wrócił. - odpowiedział chłodno.
- I co ?
- Jest w budynku. Został zaatakowany przez strażników. Ma szczęście, że uszedł z życiem. - odparł czarnowłosy. Laurel poczuła się winna. Oni wszyscy jej pomagają, a ona ściąga na nich tylko kłopoty. Mało brakowało, żeby się nie popłakała.
Zapadła głęboka cisza.
W tej chwili coś zaszeleściło. Z krzaków naprzeciwko wyszła blondynka. Była cała poszarpana, a z czoła leciała jej stróżka krwi.
- Lily! - Laurel niemal krzyknęła. Podeszła powoli bliżej przyjaciółki z szerokim uśmiechem.
Riven jednak nie cieszył się na powrót blondynki. Coś mu nie pasowało. Lily spoglądała na nich przerażonym wzrokiem. Kiedy popatrzyła na niego, niemal podskoczył. Jej usta poruszały się, jakby chciała mu coś przekazać. Dopiero po chwili zrozumiał, co chce mu powiedzieć. „To pułapka!”.
- Laurel, cofnij się! - krzyknął, lecz było już a późno. Jasnowłosa odleciała kilka metrów dalej. Coś, albo raczej ktoś, odepchnął ją siłą woli.
Zza pleców blondynki wyłonił się Ken. Trzymał Lily za włosy, szarpiąc ją niemiłosiernie. Była niezdolna do walki, nie mogła się obronić. Jednak blondyn wyglądał na przemęczonego. Najwidoczniej Lily udało się go osłabić.
- Powtarzam po raz wtórny. - zaapelował Ken. - Oddajcie Laurel, a nic jej się nie stanie i damy wam święty spokój. - uśmiechnął się triumfalnie. Był już pewien swojej wygranej.
- Nie ma mowy! - odparł Riven, stając przed Jasnowłosą. Czarnowłosy gotowy był zaatakować go.
- Moja cierpliwość się kończy. - dodał blondyn. Po chwili kopnął Lily, sprawiając iż ta krzyknęła głośno.
Laurel obserwowała to wszystko. Znowu ktoś ją bronił i cierpiał przez to. Wzdrygnęła się na krzyk blondynki. Jednak ukradkiem oka spostrzegła stojącego niedaleko Rivena. Chłopak stał, nieugięty. Lecz Jasnowłosa zauważyła, że czarnowłosy zaciska dłonie w pięści i trzęsie się. Ciężko oddychał. Bolał go fakt, iż musi bronić Laurel, ale i nie mógł patrzeć na cierpienie Lily. Głośno przełknął ślinę. Jasnowłosa podeszła nieco bliżej.
- Pójdę...
- Siedź cicho! - Riven niemal krzyknął. Spojrzał na nią wściekłym wzrokiem.
W tej chwili spojrzała na Kena. Ku jej zaskoczeniu, chłopak osunął się bezwładnie na ziemię. Za nim pojawił się Vaice i ogłuszył blondyna.
- Lily, wszystko w porządku ? - zapytał jej brat, pomagając jej stanąć na nogi.
Blondynka pokiwała głową, dając wyraźny znak, iż jest dobrze. Riven momentalnie znalazł się u jej boku. Mierzył wzrokiem, jakby w poszukiwaniu większych ran.

- Masz jakieś głębsze obrażenia ? - zapytał czarnowłosy, na marne próbując ukryć troskę na twarzy. - Trzeba to opatrzyć szybko. - dodał.
- Jest... - wychrypiała blondynka. - ...naprawdę w... porządku... - jej urywany ton nie przekonał jednak nikogo.
- Dajmy jej odpocząć. - powiedział zrezygnowany Vaice. - Co zrobimy z nim ? - wskazał na Kena. - Nie możemy przecież czekać, aż się obudzi i znowu zacznie rzeź. Jego kompani są już daleko od nas. Udało mi się ich wcześniej przegonić. - uśmiechnął się skromnie.
- Cały ty. - odparła Lily, wymuszając u siebie uśmiech. Chłopcy pomogli jej usiąść na ławce.
- Więc, co z nim zrobimy ? - powtórzył Riven.
- Może jak rąbniemy go patelnią, tak po staropolsku, to wszystko zapomni ? - zaproponowała blondynka. Vaice zaśmiał się nieco na żart swojej siostry, a Laurel uśmiechnęła. Była szczęśliwa, że mimo trudności, wszyscy są radośni.
- Wątpię, że to ci się uda. - odparł czarnowłosy. Starał się unikać kontaktu wzrokowego z Lily. Najwidoczniej nadal jest na nią obrażony, a ona na niego.
Vaice zrobił nieco głupią minę, pokazując tym, że nie rozumie, o co im chodzi. Faktycznie, nie był obecny podczas ich kłótni, więc ma prawo nie wiedzieć. Lepiej nawet, żeby się nie dowiedział...
- Możemy mu także wmówić, że to wszystko to sen, albo go tu więzić. Jest wiele opcji. - dodała blondynka drażliwie.
- Co więcej, trzeba wykonywać robotę. Kto był ostatnio na zwiadach ? - zapytał Vaice.
- Ja. - dodał Riven.
- Czyli moja kolej. - powiedziała Lily. - To wy pomyślcie, co z nim zrobić, a ja zajmę się robotą.
- Jesteś ranna. Zastąpię cię. - zaapelowała dotychczas milcząca Laurel.
- Dzięki za troskę, ale poradzę sobie. To tylko defekty, nie są groźniejsze od niego. - Lily wskazała wzrokiem leżącego obok Kena. - Jak dalej będziecie główkować, to ja proponuję go związać. Tylko na chwilę.
- Laurel ma rację. - wtrącił Riven chłodno. - Powinnaś zostać i odpoczywać. Jesteś teraz za słaba na walkę.
- Twierdzisz, że cię posłucham ? - odparła blondynka. Jej głos był jadowity jak u żmii. Vaice aż otworzył usta ze zdziwienia. Jego mina sama za siebie mówiła. „Oni się kłócą.”
- Powinnaś. - powiedział czarnowłosy. Lily popatrzyła na niego z politowaniem i skrzywiła usta w udawanym uśmiechu.
- Nie zamierzam słuchać kogoś takiego.
- „Takiego” czyli jakiego ? Możesz to wytłumaczyć łaskawie !? - tym razem Riven krzyknął. - Chcesz skończyć jak Gabriel !? - te słowa wszystko zmieniły. Atmosfera wokół stałą się ciężka, a trawa straciła ten jasny i pogodny kolor zieleni.
- Cholera, Riven... - szepnął Vaice, chwytając się za głowę. Jedynie Laurel, stojąca obok, mogła go usłyszeć.



W tym momencie Lily poczuła, jak ogarniają ją złe emocje. Jej oddech zrobił się ciężki. Te słowa wbiły się jej w serce jak drzazga. Przełknęła głośno ślinę.
W tej chwili blondynka uniosła ręce i Riven, pod wpływem powietrza, poleciał kilka metrów dalej.
- Czy według ciebie, nadal sobie nie poradzę !? - krzyknęła Lily. - Nienawidzę cię! - dodała, kierując się szybkim krokiem w stronę lasu. Zostawił wszystkich w kompletnym osłupieniu. Czarnowłosy wstał. Najwidoczniej obrażony poszedł w przeciwną stronę.
- Kim jest Gabriel ? - Laurel dopiero teraz odważyła się zapytać. Vaice zawahał się przez chwilę, zanim jej odpowiedział.
- Zakazanym imieniem w strefie 27. Moim najmłodszym bratem. Najmłodszym bratem Lily. Martwym człowiekiem...
Jasnowłosą zatkało. Spuściła wzrok.