Strefa 27 - rozdział 2

Za niektóre zaległości przepraszam, ale wakacje jednak są i trzeba z nich korzystać, nie ? Miłego czytania życzę :)

~Rozdział 2

~Wrogowie

- Jesteś wspólniczką tego naukowca! - Ryknął groźnie Vaice. Świstek papieru przedstawiał kartkę z badaniami i sposób budowy mini droida. Chłopak zmarszczył czoło.
- Zaczekaj! Ja... - Laurel sama nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. To wszystko działo się za szybko.
- Vaice! - nagle usłyszeli krzyk. Odwrócili się i spostrzegli Lily, trzymającą czarnowłosego chłopaka, ubranego w równie czarną koszulkę z licznymi zadrapaniami na twarzy. Miał dobrze zbudowane ciało. - Riven jest ranny! - jej krzyk był niemal błaganiem o pomoc.
- Jeśli ty jej niczego nie powiesz, - Vaice szepnął do Laurel. - sam jej wytłumaczę. Jej zdanie będzie decydowało o twoim losie. - po czym podszedł do siostry i przechwycił od niej Rivena. Laurel spanikowała. Jej oddech wydawał się cięższy. Lily jej zaufała. Co prawda, zbyt lekkomyślnie postąpiła, ufając jej aż nadto. Jednak to właśnie ona jej pomogła. Możliwe, że gdyby nie blondynka, Laurel nadal uciekałaby przed Kenem – zastępcą naczelnika straży, który ściga ją. Westchnęła.
Lili błądziła po podwórku i rozmyślała. Kiedy znalazła Rivena w lesie, kompletnie nieprzytomnego, myślała, że serce podeszło jej pod gardło. Riven to jej najlepszy przyjaciel odkąd pamięta. Nie mogła przestać się wiercić. W budynku obok jej brat próbował go uleczyć. Jedyne co wiedziała, jest fakt, że on żyje. Całe szczęście.
- Denerwujesz się ? - usłyszała nagle delikatny głos Laurel. Uśmiechnęła się blado.
- Oczywiście. - odparła Lily.
- Ten Riven – zaczęła jasnowłosa. - to twój chłopak ? - na te słowa blondynka zarumieniła się. Jej twarz wyrażała zakłopotanie.
- Nie. - odparła. - Nie jesteśmy parą.
- Ale chciałabyś ? - zapytała ponownie Laurel. - Duszek, który mi teraz towarzyszy, widzi to po twojej minie.
- Może. - Lily uśmiechnęła się pod nosem. - Jednak to tylko jednostronna, nieodwzajemniona miłość.
- Poważnie ?
- Nigdy nie traktował mnie jak bliską mu osobę. Powiedział mi, że jestem dla niego jak siostra. To mi wystarcza.
- A nie powinnaś mu powiedzieć co czujesz ?
- Wszystko już wiem. Dzięki, Laurel. - te słowa kompletnie zaskoczyły jasnowłosą. - Nareszcie mogłam się komuś z tym zwierzyć. - nagle Laurel poczuła okropny ucisk w żołądku. Musi jej powiedzieć, że jest wspólniczką Arthura- naukowca, który to wszystko spowodował. Nie wiedziała jednak, jak ma jej to powiedzieć. Jeśli teraz tego nie zrobi, Vaice ją wyręczy. Westchnęła ponownie. Teraz, albo nigdy.
- Muszę ci coś powiedzieć.
***

Obiecasz mi, że kiedyś obejrzymy razem gwiazdy ?

Riven otworzył oczy. Uśmiechnął się pod nosem. Przed oczyma stanął mu obraz swojej zmarłej siostry. Zginęła przez Arthura – naukowca, który stworzył defekty. Podniósł się, aby przyjąć pozycję siedzącą, lecz od razu tego pożałował. Okrutny ból przeszył go na wskroś.

- Nie ruszaj się. - głos Vaice'a ostudził jego myśli.
- Co się stało ? - zapytał rozkojarzony.
- Zaatakował cię pewnie jakiś defekt.
Nagle przed oczami stanęła mu wizja atakującego.
- Nie. - zaprzeczył Riven. - To był człowiek. - w tym momencie spojrzał na Vaice'a. - Szukał kogoś. Chciał, żebym mu powiedział, gdzie jest wspólnik Arthura.
***

- Że kim jesteś !? - Lily stała jak wryta. Dowiedziała się właśnie okropnej prawdy. - Laurel, powiedz, że żartujesz. - Jednak jasnowłosa nie zaprzeczyła. Wręcz przeciwnie. Potwierdziła to, pokazując świstek papieru, na którym widoczne są wyniki badań nad defektami. Świat Lily nagle upadł. Wszystko stało się szare. Wszelkie dźwięki były dla niej obce, a obecna strefa stała się zbyt ciasna. Za mała.
- Uciekam przed zastępcą naczelnika straży, który prawdopodobnie przeszukuje teraz każdy możliwy zakątek tego świata. On nie ustąpi, póki nie znajdzie mnie.
- Więc trzeba jakoś cię ukryć. - słowa blondynki kompletnie zaskoczyły Laurel. Spodziewała się bardziej pogardy, a ni stąd ni zowąd dostaje ofertę pomocy.
- Lily, - zaczęła.- albo jesteś najbardziej szaloną osobą jaką spotkałam, albo najwyrozumialszą jaką znam. - nie mogła ukryć uśmiechu. Po raz pierwszy, od kilku lat, ktoś chciał jej pomóc.
- Szczerze powiedziawszy – dodała blondynka. - miałam kiedyś wizję. Widziałam ciebie w niej, jak ratujesz mi życie. Tyle mi wystarcza, żeby wiedzieć, iż jesteś dobrą osobą. Nie mogę cię teraz tak zostawić. - odwzajemniła uśmiech.
Laurel czuła się jak w niebie. Wreszcie los uśmiechnął się do niej. Miała nareszcie przyjaciółkę od serca.
- Dziękuję ci. - z trudem powstrzymywała łzy.
- Jednak Riven nie może się dowiedzieć o twoim pochodzeniu, rozumiesz ? Jest szczególnie wściekły na Arthura, bo ponoć przez niego zginęła jego siostra, Meredith. - Oświadczyła Lily. Jednak teraz Laurel zrobiła się blada i z trudnością przełknęła ślinę.
- Jak miała na imię jego siostra ? - zapytała, mając nadzieję, że się tylko przesłyszała. Modliła się o to w duchu.
- Meredith. - odparła z uśmiechem blondynka. - Coś nie tak ? - dodała, widząc zakłopotanie przyjaciółki.
- Ona nie zginęła. - zaapelowała dramatycznie Laurel. - Ona stała się postacią astralną, którą tylko ja mogę widzieć. Jest tutaj, obok mnie.
Lily rozszerzyła oczy. Ile jeszcze jej przyjdzie się dowiedzieć ?
- Czy mogę ją zobaczyć ?
- Tylko, jeśli posiadasz jakąś rzecz, która do niej należała. Może ona się komunikować z światem za moim pośrednictwem, lub pisząc na kartkach. Wszystko, co tu mówię, co ty mówisz, Ona słyszy i widzi. - w tym momencie z budynku obok wyszedł Vaice.
- Hej, jak tam pogawędka ? - zapytał z uśmiechem, kierując swój wzrok na Laurel.
- Wszystko jest już jasne. - odparła szybko Lily. - Musimy ją uchronić. Ona nie zrobiła nic złego, po prostu... miałam taką wizję. Czy moje przepowiednie, kiedykolwiek zawiodły ?
- No, nie. Ale jak zamierzasz zataić to przed Rivenem ? - tutaj uniósł nieco głos. - Już się obudził, za niedługo powinien przyjść do nas.
- Obudził się ? - Lily nie zwróciła uwagi na resztę słów, jakie wypowiedział jej brat. Momentalnie ruszyła w kierunku drzwi, jednak Vaice ją zatrzymał.
- Nie zmieniaj tematu! - powiedział. - Poza tym, Riven wspomniał, że nie zaatakował go defekt, tylko człowiek. - zaapelował. - Czyli pewnie ludzie, goniący Laurel. Oni jej szukają, nie rozumiesz tego !?
- Zamknij mordę! - odparła blondynka, patrząc na niego z pogardą. - Strasznie się zmieniłeś. - Po tych słowach ruszyła w stronę budynku i weszła do środka, znikając w drzwiach.
***
Lily z prędkością światła wparowała do pomieszczenia, w którym podobno był Riven. Przełknęła ślinę i otworzyła drzwi.
- Riven ? - zapytała. W pomieszczeniu było okropnie ciemno, mimo faktu, iż było dopiero południe. - Jesteś tu ?- usłyszała nagle dziwny dźwięk kroków. Ktoś tu był. Coś chwyciło ją za ramiona i popchnęło do tyłu. W tym momencie zapaliło się światło.
- Wystraszona ? - zapytał czarnowłosy z szarmanckim uśmiechem na twarzy.
- Pewnego pięknego dnia pożałujesz tego. - odwzajemniła uśmiech i wstała z podłogi. - Jak się czujesz ?
- Bardzo dobrze. Ktoś nieproszony jest w strefie. Mężczyzna, wysoki i na dodatek bardzo silny. - streścił. - I z pewnością nie defekt.
- Czyli mamy gości. Przygotujmy im miłe powitanie.


***
Laurel błądziła wzrokiem, byleby nie natknąć się na spojrzenie Vaice'a.
- Czyli, Lily jednak cię zaakceptowała ? - zaczął.
- Tak. Jestem jej z tego powodu bardzo wdzięczna. - jasnowłosa uśmiechnęła się blado.
- To jest jest zaleta. Odkąd straciła wspomnienia, sprzed pojawienia się defektów, jest okropnie lekkomyślna. Jednak czasami to jest jej zaletą.
- A czy ten Riven... on ma siostrę ? - mimo wszystko, Laurel nadal chciała mieć pewność.
- Miał. Zginęła podczas badań Arthura. Była jego wspólniczką, wiesz ? Za to właśnie Riven nie cierpi Arthura. - dodał Vaice. - Nigdy jeszcze jednak nie widziałem, jakby kłócił się z Lily. Ta dwójka stanowiłaby świetną parę. Z tego co mi wiadomo, siostra Rivena non stop pytała się go, kiedy znajdzie sobie dziewczynę.
- Urocze. - powiedziała Laurel. Nagle usłyszała szelest.
- To oni! - zaapelował Vaice i natychmiast pobiegł za dźwiękiem.
- Są tutaj...